Ap 11, 4-12

A zwłoki ich leżeć będą na placu wielkiego miasta, które duchowo zwie się: Sodoma i Egipt, gdzie także ukrzyżowano ich Pana. (Ap 11,8)

Kto miał to szczęście być w katedrze w Orvieto, na pewno widział freski Signorelliego. Wśród nich „Kłamstwa Antychrysta” – arcydzieło z końcówki XV wieku, nawiązujące do Apokalipsy Świętego Jana. Po wejściu do kaplicy Madonny di San Brizio po lewej zobaczymy „plac wielkiego miasta”. A na nim jakby Chrystus, tylko trochę... dziwny. Wywyższony – nie na krzyżu – na cokole, pomnikowo. Stoi i niepokoi. Po chwili oko wyławia postać z rogami, która szepcze mu coś do ucha. Wokół nich sporo się dzieje. W oglądającym malowidło wzrasta niepokój. Nie wiadomo, co bardziej przeraża – widok Antychrysta, czy to, że trudno połapać się, co w obrazie jest prawdą, a co udaje prawdę. Na trzecim planie są dwaj prorocy-świadkowie z wersetów Apokalipsy. To również świadkowie nadziei każdego, kto uwierzył (i wytrwał), że tylko jeden jest drogą i prawdą, i życiem: „A po trzech i pół dnia duch życia z Boga w nich wstąpił, i stanęli na nogi. A wielki strach padł na tych, co ich oglądali. Posłyszeli oni donośny głos z nieba do nich mówiący: »Wstąpcie tutaj!«” (Ap 11,11-12). Jak bardzo obecnie – w czasie półprawd i znakomitych imitacji dobra – potrzebni są świadkowie prawdy i dobra… 

Łk 20,27-40 

Podeszło do Jezusa kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób:

«Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: „Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat pojmie ją za żonę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu”. Otóż było siedmiu braci. Pierwszy pojął żonę i zmarł bezdzietnie. Pojął ją drugi, a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci. W końcu umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę».

Jezus im odpowiedział: «Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania. A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa o krzewie, gdy Pana nazywa „Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją».

Na to rzekli niektórzy z uczonych w Piśmie: «Nauczycielu, dobrze powiedziałeś». I już o nic nie śmieli Go pytać.

Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych. (Łk 20,38)

Człowiek żyje, bo Bóg, który go stworzył i podtrzymuje, jest żywy. Przyjmując ten fakt i ofiarowywane życie, bliskość z Bogiem, Jego miłość, Jego słowo – uznając te udzielone nam dary za wartość – mamy udział w życiu już teraz i w przyszłości, z powstaniem z martwych włącznie. Potem już nie będzie śmierci. Żadne dziecko Boga, które żyje w rodzinie Ojca, nie podlega śmierci wiecznej, bo dziedziczy Jego życie. Wspomniane życie dla Niego to życie w miłości, która ze swej istoty jest darem – bo jest ukierunkowana na Osobę kochaną. W tej relacji przetrwają wszystkie inne pełne dobra związki.

W historii Kościoła zapisał się jako jeden z pierwszych następców św. Piotra na stolicy w Rzymie. Który? To już trudniej ustalić. Przyjmuje się, że jest czwartym, po Linusie i Anaklecie. Nie ulega za to wątpliwości, że napisał zachowany do dzisiaj, pełen biblijnych zwrotów i poczucia autorytetu list do zwaśnionych chrześcijan Koryntu, stając się  pierwszym z nieanonimowych pisarzy kościelnych. I choć oprócz tego listu niewiele więcej wiemy na pewno o św. Klemensie I, papieżu, to te słowa, które pozostawił 1900 lat temu Koryntianom, są jego głosem, który niezwykle aktualnie wybrzmiewa i dziś. "Otrzymaliście w pełni dobrobyt i wszelką chwałę [i] stąd zrodziły się zazdrość, zawiść, niezgoda i bunt, prześladowanie i zamęt, wojna i niewola. (…) Wasze rozłamy wielu już zwiodły na manowce, wielu pogrążyły w zniechęceniu, wielu w zwątpieniu (…) Sprawicie nam [zatem] wiele radość i wesela, jeśli posłusznie temu, cośmy wam napisali przez Ducha Świętego, położycie kres grzesznym, zrodzonym z zawiści, gniewom, stosując się do prośby o zgodę i pokój jaką skierowaliśmy do was w tym liście.(…) Zazdrość i niezgoda zburzyły [bowiem] wielkie miasta i wyniszczyły wielkie narody."

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI