2 J 4-9

Każdy, kto wybiega zbytnio naprzód, a nie trwa w nauce Chrystusa, ten nie ma Boga (2 J 9) 

Niezwykle to ciekawe, że święty Jan pisze o „zbytnim wybieganiu naprzód”. Mogłoby to oznaczać, że jakoś tam wybiegać można, ale nie należy tego robić „zbytnio”. I my w sumie rozumiemy, co to oznacza, zwłaszcza chyba osoby wychowane w tradycyjnie śląskim sznycie, w którym kładziono nacisk na to, żeby się „nie wyrychlać” (nie znaczy to „wychylać”, raczej właśnie „wybiegać wprzód”). No dobrze, ale po co właściwie Jan to pisze? Po co w kontekście bardzo konkretnej teologii (nawiązuje przecież do cielesności Jezusa Chrystusa!) przestrzega przed tym „wyrychlaniem”? Być może po to, by chrześcijanie uczyli się żyć chwilą obecną, w pełni wykorzystując dar czasu, jaki został im podarowany w epoce, w której żyją i w miejscu, w którym ich Pan Bóg postawił? Miłość, która polega na tym „byśmy się wzajemnie miłowali” polega właśnie na tym: nie na mrzonkach i planowaniu, jak będę kochał za godzinę. Raczej na bardzo uważnym trwaniu w teraźniejszości. Bo okazja do kochania bliźniego zawsze jest jedna i niepowtarzalna. 
 

Łk 17,26-37 

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jak działo się za dni Noego, tak będzie również za dni Syna Człowieczego: jedli i pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki; a przyszedł potop i wygubił wszystkich. Podobnie jak działo się za czasów Lota: jedli i pili, kupowali i sprzedawali, sadzili i budowali, lecz w dniu, kiedy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba „deszcz ognia i siarki” i wygubił wszystkich; tak samo będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi.

W owym dniu, kto będzie na dachu, a jego rzeczy w mieszkaniu, niech nie schodzi, by je zabrać; a kto na polu, niech również nie wraca do siebie. Miejcie w pamięci żonę Lota. Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je.

Powiadam wam: Tej nocy dwóch będzie na jednym posłaniu: jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie będą razem mleć na żarnach: jedna będzie wzięta, a druga zostawiona».

Pytali Go: «Gdzie, Panie?» On im odpowiedział: «Gdzie jest padlina, tam zgromadzą się i sępy».

Kto będzie na dachu, a jego rzeczy w mieszkaniu, niech nie schodzi, by je zabrać… (Łk 17,31)

Gotowość to słowo, które wydaje się najlepiej podsumowywać przesłanie dzisiejszej Ewangelii. Kiedy mamy być gotowi na przyjście Jezusa? Zawsze, w każdym momencie, niezależnie od wykonywanej czynności powinniśmy czekać na Jego chwalebne przyjście. W czym konkretnie się to przejawia? W cierpliwości i rozsądku, by nie szukać nowinek, sensacji, tylko codziennie trwać, otwierając się na to, co On sam przygotował. Gotowość przejawia się też w wolności, by zostawić to, co za nami, to, co tylko chwilowe, doczesne. I wreszcie gotowość to pozwolić sobie po ludzku na stratę swojego życia, by móc je dostać, odzyskać na nowo od przychodzącego w chwale Jezusa.

Interesował się : anatomią, botaniką, chemią, embriologią, geologią, optyką, rolnictwem, zoologią. W 1250 roku uzyskał arszenik, odkrył też wykorzystane kilkaset lat później w fotografii zjawisko światłoczułości azotanu srebra.  Jako pierwszy twierdził, że inne są zasady teologii, inne przyrodoznawstwa. Dlaczego inne? Bo teologia i biologia zajmują się tym samym światem, lecz z odmiennych punktów widzenia. Był zwolennikiem stosowania obserwacji i doświadczenia, które weryfikują słuszność wysuwanej teorii. Głosił rewolucyjne jak na XIII wiek poglądy z dziedziny antropologii. Wspomniał o morfologicznym podobieństwie człowieka do małpy. Opisał cechy odróżniające ludzi od zwierząt. Był najwybitniejszym biologiem od starożytności aż do XVI wieku. Był też dominikaninem. A może było na odwrót? Bo historycznie rzecz ujmując najpierw jako młodzieniec wstąpił do dominikanów, zanim pod koniec życia jego współcześni nadali mu tytuł : doctor universalis (doktor uniwersalny). Tytuł w pełni zasłużony biorąc pod uwagę, jak wielu różnym rzeczom poświęcał uwagę i na jak wielu się znał. Prawdziwy człowiek renesansu, który urodził się w średniowieczu. Jego nieprzeciętny umysł został zresztą szybko dostrzeżony nie tylko przez przełożonych i współbraci, ale także kolejnych papieży. Kościół często korzystał z wiedzy dzisiejszego patrona, ale szczęśliwie nigdy w taki sposób, by kolidowało to z jego pasją odkrywania świata. Świata stworzonego przez Boga i w najwyższym stopniu godnego tego, by poświęcać mu uwagę i go poznawać. Dzięki temu, mniej więcej 60 lat jego zakonnego życia i badań, znalazło swoje ukoronowanie w 40 tomach dzieł. Taka suma wiedzy na rok 1280, kiedy to jej autor umarł w domu zakonnym dominikanów w Kolonii. A nie powiedziałem jeszcze o kim właściwie dzisiaj mowa – o św. Albercie, który właśnie za tę swoją wszechstronność otrzymał nawet przydomek Wielki. A teraz pytanie : czy wiecie państwo komu św. Albert Wielki swoją naukową pracą utorował drogę na szczyt naukowej kariery? O kim podobno powiedział : "Nazywamy go niemym wołem, ale on jeszcze przez swoją naukę tak zaryczy, że usłyszy go cały świat"? Tak. Nie byłoby św. Tomasza z Akwinu, nie byłoby jego sumy teologicznej, gdyby wcześniej św. Albert Wielki nie otworzył przed nim horyzontów wiedzy. 

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI