Ap 10,8-11

Goryczą napełniły się moje wnętrzności... (Ap 10,10)

Apokalipsa świętego Jana sama w sobie jest bardzo tajemnicza. Niejednego popchnęła w rejony myślenia katastroficznego, założenia rąk, czekania na koniec. Czyli tego, co jest absolutnie obce chrześcijaństwu. Ten dzisiejszy fragment o wnętrznościach napełnionych goryczą należy jednak do najbardziej fascynujących. Mówi bowiem o prorockim słowie, które zawiera w sobie zarówno słodycz, jak gorycz. Czy chodzi o rozliczenie z sobą samym – oznaczające, że wspaniały smak Bożego Słowa stawia nas w prawdzie? Być może. Wielu tak właśnie usiłuje interpretować tę wizję. Ale chodzi przecież o coś o wiele bardziej powszechnego, rozległego, dotyczącego całego świata, bo „ludy, narody i języki” tę właśnie powszechność oznaczają. Sprawdza się Jezusowa reguła „tak, tak, nie, nie” oraz ta deklaracja z Listu do Hebrajczyków: „żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca”. Łatwiej też zrozumieć, dlaczego Jezus przyszedł rzucić na ziemię ogień, a „ojca, matkę i braci” trzeba mieć „w nienawiści”. Chodzi o bezkompromisowość i radykalizm w wyborze wyznawanych wartości.
 

Łk 19,45-48 

Jezus wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać sprzedających w niej. Mówił do nich: «Napisane jest: „Mój dom będzie domem modlitwy”, a wy uczyniliście go jaskinią zbójców».

I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem.

Mój dom będzie domem modlitwy, a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców. (Łk 19,46)

Jaskinia zbójców to miejsce, gdzie chowają się przestępcy. Można powiedzieć, że jest to miejsce schronienia, gdzie czują się swobodnie jak w domu. Jezus wypędza przekupniów i codziennie naucza w świątyni, a jednak ciągle dom modlitwy, dom Jego Ojca nie jest bezpieczną przestrzenią. Wszystko dlatego, że uczeni w Piśmie i arcykapłani czyhają na Jego życie. Wrogość, zagrożenie, podstęp są obecne w miejscu, które dla każdego wierzącego Izraelity było szczególną przestrzenią spotkania z Bogiem. Ta prawda jednak niczego nie zmienia, jeśli chodzi o postawę Jezusa i Jego podejście do realizowanej misji. Mimo niesprzyjającego środowiska, a wręcz zagrożenia, On nie cofa się przed nauczaniem i głoszeniem prawdy.

Historia dzisiejszej patronki, tak jak większości wszesnochrześcijańskich męczenniczek ukryta jest w pomroce dziejów. Żyła na przełomie II i III wieku i gdyby odsączyć z jej passio, wszystkie legendarne elementy, to co by nam zostało? Być może to tylko, że była chrześcijanką, która do swojej wiary przekonała swego męża i że oboje zostali skazani na karę śmierci za godne chowanie ciał innych wyznawców Chrystusa. A jednak imię tej dziewczyny, Cecylia, przetrwało wieki, a ona sama stała się główną patronką kościelnej muzyki i jej wykonawców oraz kompozytorów. A pomógł w tym… błąd. Błąd w tłumaczeniu jednego zdania z passio św. Cecylii. „Gdy muzyka [na jej weselu] grała, ona w swoim sercu Panu jedynie śpiewała". Miało to znaczyć tyle, że do owego zamążpójścia się nie spieszyła, bo była chrześcijanką, a mąż poganinem. Kopista opuścił jednak w tłumaczeniu owo serce i wyszło na to, że Cecylia śpiewała na cześć Pana, a niektórzy dodawali, że także i grała, bo jak tu na własnym ślubie śpiewać a capella. Z błędu tego narodziło się jednak tak dużo stowarzyszeń muzycznych pod patronatem św. Cecylii i tak wielu twórców poświęciło jej swoje kompozycje, że można chyba tutaj mówić o błędzie, który wydał błogosławione owoce.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI