Tt 2, 1-8. 11-14

Ukazała się bowiem łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom (Tt 2,11)

Przykłady Starego Testamentu pokazały nam, że dążenie do łaski Bożej poprzez uczynki jest niemożliwe. Dlatego Bóg w swojej dobroci wyszedł człowiekowi naprzeciw, wybiegł jak do syna marnotrawnego. Ukazała nam się łaska i to ona poucza nas, pociąga do dobrych czynów w naszym życiu (w. 11-12). Przemiana ludzkiego zachowania możliwa jest tylko na fundamencie uzdrowienia wewnętrznego, a to uzdrowienie zaczyna się od doświadczenia bezgranicznej miłości. Jezus nie przyszedł do ludzi doskonałych, ale do osób chorych i słabych, które zgodzą się po prostu przyjąć Jego miłość. Miłość większą niż śmierć, zdolną przywrócić życie do najbardziej skamieniałego serca. To właśnie przebywanie w prawdzie, że jest się ukochanym, skutkuje poczuciem bezpieczeństwa. Wówczas zmiana zachowań obronnych na rzecz tych czułych i empatycznych staje się bardzo prosta.

Łk 17,7-10 

Jezus powiedział:
«Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź zaraz i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy okazuje wdzięczność słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”».

Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać. (Łk 17,10)

Nie ma sprawiedliwego systemu czy ustroju, w którym człowiek miałby wyłącznie prawa. Każdy kodeks, od starożytnych po współczesne, opiera się na równowadze praw i obowiązków. To właśnie wypełnianie powinności pozwala człowiekowi wzrastać, a prawa mają ten wzrost chronić. Jezus przypomina dziś, że naturalnym stanem jest wypełnianie swoich zadań bez oczekiwania szczególnych pochwał czy słów uznania. To nie tylko lekcja społeczna, ale przede wszystkim prawo duchowego wzrastania. Pokora, której uczymy się przez wierne spełnianie obowiązków wobec Boga i bliźnich, prowadzi nas ku prawdziwej wewnętrznej przemianie.

Wychowany w prawosławiu, od dziecka zakochany w liturgii, przez rodziców przygotowany do kupiectwa. Jednak w Wilnie, do którego udał się by przyuczyć do zawodu, poznał także ideę unii Kościołów katolickiego i prawosławnego. Poznał i zapragnął wcielić ją w swoim życiu. Wstąpił więc do bazylianów, jedynego w Polsce męskiego zakonu nowego obrządku - greckokatolickiego. Przyjął święcenia kapłańskie, a po dziesięciu latach w roku 1617 został mianowany arcybiskupem Połocka. Zapisał się w pamięci potomnych jako pasterz niezwykły: stale nosił habit zakonny, nigdy nie jadał mięsa, z całego pałacu mieszkał tylko w jednej izbie, resztę pokoi oddając bezdomnym. Dbał o splendor nabożeństw liturgicznych, niezmordowanie głosił słowo Boże. Był rozpoznawany i całym sercem oddany tej wizji, w której Kościół unicki staje się fundamentem jedności prawosławia z katolicyzmem. Niestety, nie wszyscy podzielali zapał nowego arcybiskupa. Zarzucano mu zdradę Cerkwi i podburzano prawosławnych mieszkańców jego metropolii. 12 listopada 1623 roku doszło w końcu do tragedii – tłum zlinczował naszego patrona przed świątynią w Witebsku.  Święty Jozafat Kuncewicz, biskup, zginął męczeńsko, ale paradoksalnie jego śmierć jedynie umocniła to, o co zabiegał całym życiem – stała się prawdziwym kamieniem węgielnym kościoła greckokatolickiego na kresach Rzeczypospolitej.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI