Flp 2,2

Dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia. (Flp 2,2)

Nie te same poglądy, nie te same pomysły, może nawet nie te same narzędzia do osiągnięcia celu. Paweł pisze o „tych samych dążeniach”, czyli o wspólnym celu. Można się różnić w sposobach, jakimi chcemy ten cel osiągnąć, ale jeśli nikt nie kwestionuje samego celu – taka różnorodność jest twórcza, a nie zabójcza. Jeśli na horyzoncie widzimy ten sam cel, patrzymy też na siebie nawzajem z uznaniem, widząc, jak wiele każdy wnosi w realizację planu. Nie ma wtedy miejsca na współzawodnictwo, które piętnuje Apostoł, jest za to w sercu miejsce na ocenianie „jedni drugich za wyżej stojących od siebie”. Jeśli jednak cel nie jest wspólnie zdefiniowany, ba, jeśli konflikt dotyczy już samego celu, bo każdy ma inny na horyzoncie, wtedy pojawia się próżna chwała. Takie królestwo nie może się ostać.

Łk 14,12-14 

Jezus powiedział do pewnego przywódcy faryzeuszów, który Go zaprosił:
«Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych».

Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę… (Łk 14,12)

Co z tego masz? – pyta nas dzisiejsza Ewangelia. Usłyszałem to pytanie na początku swojej misyjnej przygody. Afrykańczyk, który pomagał mi załatwiać formalności związane z pobytem w Zambii, dociekał, jakie będę miał korzyści z życia w tym miejscu na ziemi. Innym razem usłyszałem to pytanie od ubogich, gdy rozdawaliśmy jedzenie. Niedawno też pojawiło się w moim życiu, gdy czuwaliśmy z obcą mi osobą przy jej chorej mamie. To pytanie powraca. Nieraz w najmniej spodziewanych momentach. Gdy wydaje się nam, że już wszystko rzuciliśmy na szalę Ewangelii. Ono niepokoi i oczyszcza. Konfrontuje: myśli z czynami, wizje z codziennością. Miłość do siebie z miłością do Boga i ludzi.

Nazywano go "okiem papieża". Bo on po prostu widział to, czego papieżowi pokazywać nie chciano i robił z tym porządek. Iluż kurialistów opuściło za jego sprawą Rzym za niekompetencję, głupotę, chciwość lub nieobyczajność. Mawiano, że po jego reformach w tym mieście nie można już się zabawić ani zrobić interesów. Jego własny biograf napisał o nim: "surowy, poświęcony pracy, pozbawiony poczucia humoru i bezkompromisowy". Ale poniekąd to temu właśnie charakterowi zawdzięcza to, że w jedynie 46 lat życia zrobił więcej niż inni przez 90. Gdyby nie był właśnie taki, to kto wie jak długo jeszcze trwałyby obrady Soboru Trydenckiego i wprowadzenie w życie jego zaleceń, a to przecież opus magnum, dzieło życia opisywanego tutaj św. Karola Boromeusza. A jednak Mediolan, którego był arcybiskupem, wspomina go inaczej. Jak? Przez pryzmat epidemii św. Karola. Bo gdy w 1577 roku z miasta uciekli wszyscy, których było na to stać, został w nim św. Karol Boromeusz i zorganizował – jak to on - opiekę medyczną oraz sakramentalną dla pozostawionych samym sobie mieszkańców. I doprawdy akurat wtedy cechy dzisiejszego patrona, to jest "surowość, poświęcenie pracy, brak poczucia humoru i bezkompromisowość" zupełnie im nie przeszkadzały.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI