Gdyby literackie nagrody Nobla rozdawano w starożytności, autor księgi Hioba miałby ją w kieszeni. Nikt nigdy piękniej nie oddał tego odwiecznego napięcia, które jest w człowieku: pomiędzy wiecznością i doczesnością, życiem i przemijaniem, pokorą i pychą, niemocą i potęgą. „Jestem mały”, odpowiada Hiob Bogu, który zadaje mu pytania destylując prawdę o świecie z prawdy o człowieku. „Rękę położę na ustach” – o ileż mądrzejsi byśmy byli powtarzając ten gest zawsze, gdy przyjdzie nam ochota na pouczanie innych! Zwłaszcza na pouczanie Boga, o którym czasami nam się wydaje, że powinien wychodzić naprzeciw naszym wizjom i oczekiwaniom. „Którędy droga do mieszkania światła…” Po Chrystusie wszystko stało się zupełnie inne. Zwłaszcza odpowiedź na pytanie o światło. Czy jednak jako chrześcijanie dobrze rozumiemy, że nawet „drzwi do ciemności” nam niestraszne, skoro należymy do Niego?

Łk 10, 13-16

Jezus powiedział:
«Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno by się nawróciły, siedząc w worze i popiele. Toteż Tyrowi i Sydonowi lżej będzie na sądzie niżeli wam.

A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do Otchłani zejdziesz!

Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, Mną gardzi; lecz kto Mną gardzi, gardzi Tym, który mnie posłał».

Gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno by się nawróciły… Łk 10,13

Gdybyśmy tak potrafili uczyć się na błędach innych, ilu kłopotów i trudności moglibyśmy uniknąć! Niestety, nawet ze swoich nie potrafimy wyciągać wniosków na przyszłość. Mamy w sobie jakiś dziwny mechanizm, że o ile czyjeś świadectwo i sukces działają na nas inspirująco i motywująco, o tyle porażki czasem uruchamiają reakcję, którą można podsumować: mnie się to nie przydarzy. „Biada” z dzisiejszej Ewangelii to ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem. Jezus woła do miast: „Uważajcie! Doprowadzicie do tragedii!”. Między życiem w utopii niczym niezamąconego spokoju a neurotycznym przeżywaniem rzeczywistości jest jeszcze chrześcijański realizm, który zaprasza do czujności i ufności.

Francesco był niezdyscyplinowany, ekstrawagancki, zakochany w awanturniczych przygodach, zaczytany w romansach i zawsze modnie ubrany. Dla mieszkańców Asyżu był więc ucieleśnieniem króla życia, nad którym wylewa się żale 'co to z niego wyrośnie', ale któremu jednocześnie skrycie się zazdrości. Ten sam jednak chłopak miał oprócz licznych przywar swojego czasu jedną cechę, która wszystko zmieniła. "Oto prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu" – mówi Jezus o Natanaelu, który wkrótce stanie się apostołem Bartłomiejem. Ta sama prostolinijność sprawiła również, że Francesco stał się ś. Franciszkiem z Asyżu. Gdy bowiem usłyszał w sercu Boże wezwanie do zmiany życia, zrobił to, choć wystawił się na pośmiewisko. Gdy w kościele San Damiano Chrystus przemówił do niego z ikony krzyża: "Franciszku, napraw mój Kościół", natychmiast zabrał się do murarki. Gdy w Ewangelii przeczytał, że Jezus rozsyła uczniów i każe im nie brać w drogę "torby, ani dwóch sukien" poszedł za tą radą i trafił aż do Rzymu. Posłuchał nawet papieża, który widząc obdartusa proszącego o zgodę na życie wspólnotowe ściśle według Ewangelii, odsyła go do świń. Franciszek z Asyżu jest pokorny, prostolinijny i… zostaje świętym. Przypadek? Nie sądzę.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI