Ga 1,6-12

Nadziwić się nie mogę, że od Tego, który was łaską Chrystusa powołał, tak szybko chcecie przejść do innej Ewangelii (Ga 1,6)

Zdumienie Apostoła jest zrozumiałe: posmakowali najlepszej strawy, a zaczynają skłaniać się w stronę marnych podróbek; doświadczyli mocy słowa, dotknęli prawdy, a zaczynają ufać półprawdom i uwodzicielskiej retoryce; poznali Tego, który ich powołał do życia w obfitości, a zaczęli ufać tym, którzy oferują produkt chrześcijańskopodobny… Zdumienie Apostoła trwa do dzisiaj. Podróbki Ewangelii, jej kiepskie zamienniki robią nieraz większą karierę wśród wiernych niż czysta Dobra Nowina. To nie tylko ideologie udające chrześcijaństwo. To czasem bardzo pobożne w formie, mocno zadomowione w życiu wiernych praktyki, sposób myślenia, nierzadko karykatury tego, co w istocie jest prawdą i życiem. „Nadziwić się nie mogę…”.

Łk 1,26-38

W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, ».
Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca».

Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!» Wtedy odszedł od Niej anioł.

Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą. Łk 1,28

Dzień dobry. Każdego dnia wielokrotnie wypowiadamy te słowa pozdrowienia. Raz z grzeczności, innym razem z przyzwyczajenia lub z nieukrywaną radością. Przy okazji pojawiają się zwroty: „Dobrze Cię spotkać”, „Dawno Cię nie widziałem”. Za nimi kryją się radość, wdzięczność czy troska. To, co wydaje się czymś zwyczajnym, jest tak naprawdę uzewnętrznieniem tego, co mamy w sercu. Gdy zdarza się nam rytmicznie powtarzać: „Zdrowaś, Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą”, powtarzamy słowa Boga skierowane do Maryi, wypowiedziane przez anioła. Za nimi kryje się Jego patrzenie. Jego przenikliwość. Jego miłość. Mówi: dobrze, że jesteś. Ty, która jesteś blisko Mnie, blisko Mego Syna. Blisko tych, którzy będą Cię nazywać Bogarodzicą.

Zwycięstwo to dokonało się w jednej z najkrwawszych  bitew morskich w dziejach świata - tej pod Lepanto - dnia 7 października 1571 roku. 27 tysięcy – tyle ciał marynarzy pływało w Zatoce Korynckiej po 4-godzinnym boju z Turkami. Makabra? Z całą pewnością. Ale jeżeli mamy wynieść z tego wydarzenia, jakąś ważną dla nas myśl, jakąś duchową wskazówkę,  to zamiast patrzeć na to wszystko z góry, zejdźmy na pokład. Stańmy obok zwykłego marynarza i zadajmy sobie pytanie: co mogło rodzić się w jego sercu, na kilka godzin wcześniej, gdy widział zbliżająca się potęgę wroga? Czy to była ekscytacja, że oto zaraz będzie ostatnim szańcem obrony całej Europy przed tureckim potopem? A może raczej ten człowiek odczuwał beznadziejność całej sytuacji i drżał na myśl o tym, że jedynym, co realnie może go za chwilę spotkać, będzie śmierć na morzu? A teraz inny obrazek, choć pytanie pozostanie to samo. Co czuła pewna młoda kobieta, św. Justyna z Padwy, którą także dzisiaj wspominamy, gdy była prowadzona przed oblicze namiestnika Maksymiana Galeriusza, sprawującego sądowniczą władze nad Padwą? Czy była dumna z tego, że jako jedna z najbardziej znamienitych mieszkanek Padwy, ochrzczona przez pierwszego biskupa tego miasta, św. Prosdocyma, może publicznie wyznać swoją wiarę w Chrystusa? A może w obliczu szaleństwa prześladowań chrześcijan, jakie rozpętał rozkaz cesarza Dioklecjana, zastanawiała się jaką siłę wobec tego ogromu zła może mieć jej pojedynczy głos sprzeciwu, pojedyncze świadectwo? Odpowiedzi na te pytania, na zawsze pozostaną dla nas tajemnicą. Tajemnicą serca anonimowego marynarza spod Lepanto i św. Justyny z Padwy. Ale jedno tajemnicą nie jest: oboje w momencie najcięższej próby - nawet jeśli odczuwali głęboki lęk - nie uciekli. Nasz marynarz ruszył do boju, który ostatecznie okazał się zwycięski, wbrew wszelkim kalkulacjom admirałów. Św. Justyna z Padwy natomiast, choć po ludzku straciła życie ścięta mieczem 7 października roku 304, to nadal żyje. W chwale nieba i w pamięci wiernych. Wynika stąd, że czasem naszym największym życiowym zwycięstwem jest pokonanie lęku i zaufanie Bogu. I pewnie dlatego właśnie dzisiaj, wspominając Matkę Bożą Różańcową i św. Justynę z Padwy, w Kościele odczytywany jest ten fragment Pisma Świętego, w którym Maryja, choć początkowo reaguje lękiem na słowa Zwiastowania, to ostatecznie odpowiada Bogu: Fiat! „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”. Czy wiecie państwo, gdzie została opisana ta sytuacja? W Ewangelii wg św. Łukasza, rozdział 1, wersy od 26 do 38.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI