Kim jest św. Juliusz I, papież? To postać, której nie da się zrozumieć bez cesarza Konstantyna I Wielkiego, choć ten niezwykły władca umiera 3 miesiące po wyborze Juliusza na tron św. Piotra. Nie ma już więc legendarnego cesarza, ale jest dorobek, który po sobie zostawia: uczniowie Chrystusa nie są prześladowani, niedziela to dzień wolny pracy, relikwie Krzyża Pańskiego są odnalezione, pierwsze chrześcijańskie świątynie ufundowane, a doktryna wiary ujęta w credo sformułowanym na pierwszym powszechnym Soborze w Nicei. Czyż to nie jest ziszczony cudowny sen, który śniły wcześniej pokolenia chrześcijan, a św. Juliusz I musi go tylko pielęgnować? Otóż nie, bo równocześnie z Soborem w Nicei w środowisku chrześcijan bliskim cesarskiemu dworowi w Konstantynopolu rozwija się inna interpretacja depozytu wiary, a patronują jej kapłan Ariusz i biskup cesarskiego miasta, patriarcha Euzebiusz. Ta koncepcja zyska poklask pod nazwą arianizmu i podzieli szybko Kościół na wschodni i zachodni. I to z tego właśnie – z upartej walki o przywrócenie jedności Kościoła i zwalczania herezji arian  – znany jest aż do dziś św. Juliusz I, papież. I jest to ze wszech miar walka o to, by nie zaprzepaścić wielkiego marzenia, jakie na jego oczach się ziściło – powszechnego i wolnego po wiekach Chrystusowego Kościoła. Kościoła, któremu tak wtedy jak i dzisiaj niezmiennie zagrażają wybujałe ambicje jego członków.