Ga 5,1-6

Albowiem w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia, tylko wiara, która działa przez miłość (Ga 5,6)

Jezus swoją śmiercią ustanowił nowe prawo, które nie zniosło starego, ale wypełniło je w doskonały sposób (Mt 5,17). Od tej pory, ponad dobrymi czynami, które miałyby prowadzić do bliskości z Bogiem, większe znaczenie ma postawa serca. Dzięki pomocy Ducha Świętego mamy udział w usprawiedliwieniu, którego Jezus dokonał na krzyżu, umierając za tych, którzy w Niego uwierzą (KKK 1991). To przeobfita miłość Boga do człowieka, która nakreśla porządek: mój Syn wszystko zrobił, potrzebna jest tylko wiara, że już się wykonało. A zatem „wypadanie z łaski” to nie moment, gdy zgrzeszyliśmy, ale to brak uznania, że ofiara Jezusa była jedyną i doskonałą pomocą dla człowieka. I choć niektórzy próbują swoimi czynami zasłużyć czy zadośćuczynić to taka postawa jest cichym wyznaniem: Jezu, Twoja ofiara była niepotrzebna, ja mogę sam. Dlatego Bóg widzi uniżone serca ludzi, którzy wiedzą, że nie zasłużyli by Jezus za nich umarł, ale uwierzyli, że tak bardzo są ukochani. I doświadczają błogosławieństwa nieadekwatnie większego do swoich czynów.
 

Łk 11,37-41

Pewien faryzeusz zaprosił Jezusa do siebie na obiad. Poszedł więc i zajął miejsce za stołem. Lecz faryzeusz, widząc to, wyraził zdziwienie, że nie obmył wpierw rąk przed posiłkiem.

Na to Pan rzekł do niego: «Właśnie wy, faryzeusze, dbacie o czystość zewnętrznej strony kielicha i misy, a wasze wnętrze pełne jest zdzierstwa i niegodziwości. Nierozumni! Czyż Stwórca zewnętrznej strony nie uczynił także wnętrza? Raczej dajcie to, co jest wewnątrz, na jałmużnę, a zaraz wszystko będzie dla was czyste».

Nierozumni! Czyż Stwórca zewnętrznej strony nie uczynił także wnętrza?  (Łk 11,40)

Na co zdadzą się zewnętrzne rytuały i reguły, jeśli nie wypływają z prawdziwego, wewnętrznego przeżycia? Jezus dziś zwraca na to uwagę z wielką mocą. Nauczyciel nie tylko przypomina o „wewnętrznej stronie misy”, ale też surowo potępia pusty rytualizm. Ostrzega przed uciszaniem sumienia przez pozorną poprawność i skrupulatność w wypełnianiu zewnętrznych aktów. To niebezpieczna iluzja, że przestrzeganie przepisów równa się życiu zgodnemu z wolą Boga. Jezus mówi jasno: szanuj obrzędy, ale niech będą one wyrazem i uzewnętrznieniem przeżycia serca, a nie celem samym w sobie.

Mówią o niej: Wielka! Teresa Wielka, mistyczka, reformatorka Karmelu, pierwsza kobieta, która została doktorem Kościoła. Można jednak wiele w tym Kościele po ludzku osiągnąć, a dramatycznie rozminąć się z powołaniem do osobistej świętości. A ona jest i wielka, i święta. Jak to możliwe? Kluczem do zrozumienia tej tajemnicy jest… pokora. To dzięki niej wielkość św. Teresy z Avila mogła nabrać pełni. Była piękną, świetnie wykształconą zakonnicą, którą łączyła z Chrystusem niezwykła, mistyczna relacja. I była tego świadoma, a nawet potrafiła zrobić z tego użytek. Częściej jednak potrafiła odkładać to na bok, gdy wymagało tego dobro ludzi, którzy ją otaczali. Prosiła na przykład Boga, by nie obdarowywał jej darem ekstazy po przyjęciu Komunii św. z uwagi na inne zakonnice, które bardziej niż Eucharystią interesują się wtedy tym, czy ich przełożona znowu będzie lewitować. Albo inny przykład: przez czas jakiś spowiadała się u księdza, który powszechnie znany był ze swojego gorszącego postępowania. Ona, która na co dzień rozmawiała z Chrystusem, z pokorą wyznawała przed tym spowiednikiem wszystkie swoje, nawet najmniejsze, grzechy. Czy to nie jest prawdziwa wielkość św. Teresy Wielkiej? Jest, czego dowód stanowi zresztą nawrócenie owego kapłana, dzięki tym właśnie spowiedziom.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI