Flp 2, 12-18

Trzymajcie się mocno Słowa Życia… (Flp 2, 16)

Kiedy dziecko chce zyskać uznanie w oczach opiekuna, zachowuje się tak, jak tego się od niego oczekuje. Bywa jednak, że gdy tylko straci go z oczu, wpadają mu do głowy różne pomysły, które wciela w życie z beztroską, nie przejmując się, jak na to zareagują dorośli.

To jednak, co jest normalne, a nawet urocze w wieku dziecięcym, w dorosłości świadczy raczej o infantylizmie, niż o spontanicznej wyobraźni. Dojrzałość polega na tym, że wybieramy dobro dla niego samego, a nie po to, by się komuś przypodobać. Dojrzała wiara natomiast jest świadoma, że źródłem tego wyboru jest żywa więź z Bogiem. Staję po stronie dobra nie dlatego, że boję się gniewu Wszechmocnego, ale w imię miłości, która mnie z Nim wiąże. Staję po stronie dobra, bo to On mnie ku niemu skierował.

Trzymajcie się mocno Słowa Życia, zachęca apostoł Paweł. Trzymajmy się Go mocno, nie od czasu do czasu, nie dlatego, że tak trzeba, nawet nie dlatego, że jesteśmy w Kościele. Trzymajmy się Go, bo On jest źródłem, siłą napędową i sensem naszego życia. Jest Życiem.
 

Łk 14,25-33 

Wielkie tłumy szły z Jezusem. On odwrócił się i rzekł do nich: «Jeśli ktoś przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie dźwiga swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem.

Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw i nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej, gdyby położył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego: „Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć”.

Albo jaki król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestu tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju.

Tak więc nikt z was, jeśli nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem».

Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem. (Łk 14,33)

Często zastanawiamy się, o co chodzi z wyrzekaniem się wszystkiego. Jezus nie mówi tylko o rzeczach materialnych. Ma również na uwadze nasze myśli, przekonania, nawyki, wewnętrzne przywiązania do przeszłości. Tak często wydaje nam się, że doświadczenia z przeszłości mogą determinować naszą przyszłość. Mogą. Ale możemy też uwolnić się od zbędnych ciężarów przeszłości. Człowiek wewnętrznie wolny daje przestrzeń do działania Bogu. Silne przywiązanie do złych nawyków może zniszczyć nie tylko nas samych, nasze relacje, naszą drogę do Boga – może też zniszczyć drogę innych. Życie religijne przyszłych pokoleń opiera się również na świadectwie naszego życia.

Dzisiejszy patron w zasadzie figuruje tylko w Martyrologium Rzymskim. Według niego św. Kalinik i towarzysze byli żołnierzami, obrońcami Gazy w trakcie wojen bizantyjsko-arabskich. Gdy latem 637 Arabowie pod wodzą samego przyjaciela Mahometa zdobyli miasto, dowódca kazał przyprowadzić przed swoje oblicze broniących go żołnierzy. Zaproponował, by tak jak nie tak dawno temu on sam, także i oni wybrali islam. By przyłączyli się do zwycięzców i wybrali nowe wspaniałe życie. Ponieważ św. Kalinik i jego 10 towarzyszy odmówiło wyrzeczenia wiary, zostali uwięzieni, a następnie po przewiezieniu do Jerozolimy, straceni u bram tego miasta w 638 roku. I tu w zasadzie kończy się ich i nasza dzisiejsza historia. Albo skończyłaby się gdyby nie owo greckie, bizantyjskie imię. Św. Kalinik. Ten, który wyróżnia się pięknem. Nie wiem czy w dzisiejszych czasach jego uroda mogłaby kogokolwiek zachwycić, bo jej kanony są mocno zmienne. Ale z całą pewnością pięknem życiowej postawy św. Kalinik się wyróżnia. Odrzucił to, co łatwe, co intratne, do czego był zachęcany i wybrał wierność Chrystusowi.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI