Ga 5, 18-25

Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy (Ga 5, 25)

To przychodzi bardzo łatwo. Deklaracja, że dajemy się prowadzić Duchowi, jest właściwie oczywistością, nad którą się szczególnie nie zastanawiamy. To przecież jasne – jesteśmy uczniami Jezusa!

Naprawdę? Naprawdę tak bezkolizyjnie pozwalamy się prowadzić Duchowi? W ogóle nie próbujemy dyktować Bogu, co ma zrobić, żeby nas uszczęśliwić? Nie korci nas, żeby dyskutować, walczyć z Nim, upierać się i stawiać na swoim?

To prowadzenie nie jest drogą potulnego baranka, ale ciągłym zmaganiem. Spory, gniew, rozłamy, nieczystość i wszystkie inne uczynki, które jednym tchem wymienia Paweł, to też jest nasza kościelna codzienność. Wciąż mocujemy się z Duchem, wciąż próbujemy coś udowadniać, choć przecież od Niego mamy życie. Widać to po owocach? Po łagodności, radości, pokoju, o uprzejmości i opanowaniu nie wspominając?

Pozwólmy prowadzić się Duchowi.
 

Łk 11,42-46

Jezus powiedział:
«Biada wam, faryzeuszom, bo dajecie dziesięcinę z mięty i ruty, i z wszelkiej jarzyny, a pomijacie sprawiedliwość i miłość Bożą. Tymczasem to należało czynić, i tamtego nie pomijać. Biada wam, faryzeuszom, bo lubicie pierwsze miejsce w synagogach i pozdrowienia na rynku. Biada wam, bo jesteście jak groby niewidoczne, po których ludzie bezwiednie przechodzą».

Wtedy odezwał się do Niego jeden z uczonych w Prawie: «Nauczycielu, słowami tymi także nam ubliżasz». On odparł: «I wam, uczonym w Prawie, biada! Bo nakładacie na ludzi ciężary nie do uniesienia, a sami nawet jednym palcem ciężarów tych nie dotykacie».

Biada wam, bo jesteście jak groby niewidoczne, po których ludzie bezwiednie przechodzą. (Łk 11,44)

Jezus wypowiada mocne porównania do ludzi o znaczącej pozycji społecznej. Sami siebie uważali za ważnych. Poczucie znaczenia nie jest jednak tym samym, co poczucie własnej wartości. Ludzie, którzy znają swoją wartość, nie potrzebują o tym mówić. Wewnętrzne dobre intencje tych, których Jezus dzisiaj krytykuje, były niewidoczne. To znaczy, że wszystko, co Bóg dał im dobrego, nie zostało przez nich przekazane innym. Spotykając drugiego człowieka, obarczali go nadmiernymi zakazami. Jako kapłani byli więc ignorowani przez ludzi, bo stracili moc nawracania. Słowo Boga zostało zastąpione przez prawo. Sprawiedliwość została pozbawiona miłości. Jak jest z nami? Jakie są nasze intencje w codziennym spotkaniu z drugim człowiekiem? Czy nasze dobro jest widoczne?

Posiadanie butów było w średniowieczu ważnym sygnałem przynależności do określonej warstwy społecznej. Oczekiwano zatem, że i ona, księżna śląska, żona Henryka I Brodatego, będzie chodzić w butach. Nawet jej osobisty spowiednik namawiał ją do tego, by buty nosiła. I nosiła: przywiązane na pasku, pod pachą lub przewieszone przez ramię, co bardzo wdzięcznie obrazuje jej ikonografia. Ale na portretach św. Jadwidze Śląskiej, oprócz nietypowo przedstawionych butów, towarzyszy także model kościoła. Bo owe buty były tylko papierkiem lakmusowym, dzięki któremu po 800 latach możemy poznać jej charakter. A była silną osobowością - wiedziała, co jej przystoi z racji urodzenia, ale równie twardo obstawała przy nowej, franciszkańskiej duchowości, którą praktykowała. I nie chodziło tylko o chodzenie boso czy zachowywanie postów. Św. Jadwiga Śląska w swoich poddanych widziała bowiem tych, którym winna była służyć. Jako władczyni czyniła to hamując zapędy książęcych urzędników do gnębienia kogo popadło, nakazując rozdawanie zboża i mięsa w czasie klęsk, dbając o krzewienie wiary poprzez fundacje. Najwspanialszym przykładem tego ostatniego jest klasztor w Trzebnicy. Ten sam, w którym odeszła do Pana w roku 1243 i który towarzyszy jej odtąd na obrazach. 

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI