Ez 37,1-14

Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów...(Ez 37,12)

Trudno sobie wyobrazić bardziej malowniczą scenę; oprócz apokaliptycznych wizji z Objawienia świętego Jana, opis kości ludzkich scalających się ze skórą i mięśniami na powrót w żywe organizmy robią największe chyba wrażenie z wizji opisanych w Piśmie świętym. To dobrze, bo też wymowa proroctwa dotyka spraw najważniejszych: życia i śmierci, czyli... zmartwychwstania. „Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów” brzmi jak najpiękniejsza i najbardziej wyczekiwana obietnica; któż przecież może wydobywać z grobów, jak nie sam Bóg, dawca życia? 

Szum. Trzask. Kości zbliżające się do siebie. Powracające ścięgna. Wyrastające ciało. Skóra pokrywająca je z wierzchu. Po co prorok aż tak szczegółowo to opisuje? Czy nie po to, by konkludować, że żadna z części ciała powtórnie ożywionych nie dopełni dzieła, dopóki w to, co nowe nie zostanie tchnięty Duch? „Udzielę wam mego Ducha, byście ożyli”, mówi Pan. Dobrze jest wytężyć ucho i usłyszeć tę zapowiedź, zamiast pogrążać się w rozpaczy i powtarzać: „znikła nadzieja nasza, już po nas”. 
 

Mt 22,34-40 

Gdy faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: «Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?»

On mu odpowiedział: «„Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy».

Które przykazanie w Prawie jest największe? (Mt 22,36)

Na przykazaniu miłości Boga i bliźniego zawisło całe Prawo i Prorocy. W Liście do Rzymian św. Paweł napisze, że miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa. Wśród różnych, może nieraz sprzecznych, informacji dotyczących tego, co i kiedy powinniśmy robić, pytanie o miłość jest jak punkt orientacyjny. Miłość porządkuje naszą rzeczywistość, nadaje jej właściwą hierarchię. Może to wydawać się dziwne, że miłość Boga, bliźniego i siebie się nie wykluczają. Wierność życiowemu powołaniu jest okazaniem miłości Bogu. Wybór stanu życia to decyzja dotycząca sposobu uwielbienia Boga i kochania Go całym sercem. Do kochania Boga i bliźniego potrzebujemy siebie, by móc dać siebie innym.

Piękna, młoda dziewczyna robiąca wrażenie na otoczeniu. Pogodna, wykształcona, robotna z nieodłącznym wianuszkiem z kwiatów, który całymi dniami nosi na skroniach, czy to pracując, czy modląc się w swoim przydomowym ogrodzie. Ach jaki to uroczy obrazek, prawda? Przynajmniej do czasu, gdy nie przyjrzymy się bliżej owej różanej ozdobie na głowie Izabeli Flores de Oliva zwanej przez wszystkich Różą z Limy, w której przyszło jej mieszkać. Wtedy okaże się bowiem, że owe kwiaty ranią skórę naszej hiszpańskiej szlachcianki z XVII wieku niczym cierniowa korona. I nie jest to żaden przypadek czy związane z podkreśleniem swojej urody wyrzeczenie. To znak, że ta dziewczyna zaślubiona jest Bogu jako dominikańska tercjarka, a jej serce w każdym momencie dnia i nocy ma być zwrócone ku Bożemu Synowi cierpiącemu na krzyżu z miłości do ludzi. W tamtym czasie taka asceza, a nawet jeszcze bardziej dokuczliwe pokutne praktyki którym się poddawała dzisiejsza patronka, nie były niczym zaskakującym, ale Róża z Limy wprawiała swoje otoczenie w spore zakłopotanie owym zderzeniem delikatnego kobiecego piękna i wytrwałości oraz żelaznej woli godnej prawdziwego Bożego mocarza. Nieprzypadkowo Róża z Limy to pierwsza święta z Ameryki Południowej, której wstawiennictwo sięga dużo dalej niż rzesze kwiaciarek i ogrodników.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI