1 Kor 1, 26-31

Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców. (1 Kor 1, 27)

„Przypatrzcie się, bracia, powołaniu waszemu!” – słowa z Pierwszego Listu św. Pawła do Koryntian czytam jak słowa z Pierwszego Listu św. Pawła do Mnie. A po tym zdaniu rozkazującym następuje bardzo długa pauza. Właściwie to wystarczyłaby za cały komentarz do pierwszego czytania. Kolejne linijki listu (wciąż do mnie) przynoszą ulgę. „Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata (...) co w ogóle nie jest, wyróżnił Bóg”. Bóg wyróżnia to, czego nie ma... Znów długa pauza. Jak zrozumieć ten biblijny paradoks. „Święty to człowiek, który sobą nie zasłania Boga” – pomaga definicja świętości pióra kard. Konrada Krajewskiego. A może papieski jałmużnik jednym zdaniem rzucił światło na wszystkie miejsca naszego powołania. Przypatrzmy się im.

Mt 25,14-30 

Jezus opowiedział swoim uczniom następującą przypowieść:
«Podobnie jest z królestwem niebieskim jak z pewnym człowiekiem, który mając się udać w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek. Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności, i odjechał. Zaraz ten, który otrzymał pięć talentów, poszedł, puścił je w obieg i zyskał drugie pięć. Tak samo i ten, który dwa otrzymał; on również zyskał drugie dwa. Ten zaś, który otrzymał jeden, poszedł i, rozkopawszy ziemię, ukrył pieniądze swego pana.

Po dłuższym czasie powrócił pan owych sług i zaczął rozliczać się z nimi.

Wówczas przyszedł ten, który otrzymał pięć talentów. Przyniósł drugie pięć i rzekł: „Panie, przekazałeś mi pięć talentów, oto drugie pięć talentów zyskałem”. Rzekł mu pan: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana!”

Przyszedł również i ten, który otrzymał dwa talenty, mówiąc: „Panie, przekazałeś mi dwa talenty, oto drugie dwa talenty zyskałem”. Rzekł mu pan: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana!”

Przyszedł i ten, który otrzymał jeden talent, i rzekł: „Panie, wiedziałem, że jesteś człowiekiem twardym: żniesz tam, gdzie nie posiałeś, i zbierasz tam, gdzie nie rozsypałeś. Bojąc się więc, poszedłem i ukryłem twój talent w ziemi. Oto masz swoją własność!” Odrzekł mu pan jego: „Sługo zły i gnuśny! Wiedziałeś, że żnę tam, gdzie nie posiałem, i zbieram tam, gdzie nie rozsypałem. Powinieneś więc był oddać moje pieniądze bankierom, a ja po powrocie byłbym z zyskiem odebrał swoją własność. Dlatego odbierzcie mu ten talent, a dajcie temu, który ma dziesięć talentów. Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma. A sługę nieużytecznego wyrzućcie na zewnątrz – w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”».

Przekazał im swój majątek. (Mt 25,14)

Niewyobrażalne bogactwo złożone na czas wyjazdu w ręce sług (talent to miara wagi pomiędzy 26 a 58 kg). Każdemu dane zgodnie z jego osobistymi zdolnościami. Przynależy jednak do pana, nie przestaje być jego własnością. Postawy sług są dwie. Jedna wskazuje na świadomość zaufania, jakim obdarzył ich pan, oraz respekt wobec jego własności. Druga jest zawistna, oceniająca, pod sztandarem lęku. Pierwsza skupiona na słowie pana, druga – na własnej opinii. Pierwsza owocuje zaangażowaniem, druga biernością. Pytanie, które się nasuwa: o czym myślimy, słysząc Boga powierzającego nam czas, zdrowie, relacje, ludzi, świat? O tym, że to Jego własność, Jego bogactwo? Czy też myślimy tylko o sobie?

Ileż legend powstało o dzisiejszym patronie. A to, że po złożeniu ciała Jezusa do grobu w jego ręce trafił św. Graal, to jest kielich w którym była zebrana krew Zbawiciela, dzięki czemu rozpoczął nowe życie. A to, że razem z Łazarzem, Martą i Marią, uciekł przed prześladowaniami statkiem do Marsylii i głosił tam Dobrą Nowinę. A nawet, że w Hiszpanii został ustanowiony biskupem przez św. Jakuba Apostoła. W tych niezwykłych opowieściach jest oczywiście ziarnko prawdy, bo przecież św. Józef z Arymatei - a o nim to mowa – tak jak i każdy z nas, dzięki krwi Chrystusa istotnie rozpoczął nowe życie. A nowe życie jest świadczeniem o Dobrej Nowinie i prowadzeniem do Boga powierzonych sobie ludzi – na wzór opiekuna, z greki nazywanego episkopos, to jest biskup. Zatem jest w tych historiach trafna teologiczna intuicja, ale skutecznie zakryta przez ich cudowność. Cudowność zupełnie zresztą niepotrzebną, skoro jedynym znanym nam z kart Ewangelii gestem św. Józef z Arymatei "uczeń [Jezusa], lecz ukryty z obawy przed Żydami" dał najpiękniejsze świadectwo swojej wiary. Oto bowiem ten członek Sanhedrynu, po tym jak Jezus zmarł na krzyżu, zrobił to, do czego inni – jawni uczniowie - nie byli zdolni. Poszedł do Piłata i poprosił o wydanie ciała skazańca. Ujawnił swoje przekonania, zaciągnął rytualną nieczystość w szabat i oddał ciału Chrystusa należną mu cześć. I teraz najlepsze – ciało Zbawiciela złożył w grobie przygotowanym dla siebie. Lepiej istoty Dobrej Nowiny nie oddali przed nim nawet Apostołowie.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI