Ez 18,1-10.13b.30-32

Uczyńcie sobie nowe serce i nowego ducha (Ez 18,31)

Ewagriusz z Pontu stwierdził: „Początkiem zbawienia jest poznanie samego siebie”. Zdanie sprzed ponad tysiąc sześciuset lat brzmi wyjątkowo współcześnie w epoce treningów uważności, poszukiwania wewnętrznej równowagi. Jeśli faktycznie poznanie siebie jest zaledwie początkiem, to znaczy, że jesteśmy w drodze. Tyle że nie wędrujemy nigdy sami. Św. Augustyn z Hippony (wędrował ziemskimi drogami mniej więcej w tym czasie co Ewagriusz) pisał o „wewnętrznym Nauczycielu”, który podpowiada, co jest dobre, co jest prawdziwe, a co nie. Stwierdził też, że „Bóg jest bliżej mnie, niż ja sam siebie”. O. Włodzimierz Zatorski, benedyktyn z Tyńca, którego ziemską wędrówkę przerwał covid, tak rozwinął myśl Augustyna w ważnej książce „Rozeznanie duchowe”: „Stworzenie nas na obraz i podobieństwo Boga wyraża się między innymi w tym, że tajemnica Boga jest w nas obecna. Stąd jedynie Bóg może zaspokoić nas w naszym istnieniu”. Nowe serce i nowy duch (Ez 18,31) to właściwie wciąż ten sam ja, tyle że już nie sam. A może zatem poznanie samego siebie to tyle, co rozpoznanie w sobie Jego?
 

Mt 19,13-15 

Przynoszono do Jezusa dzieci, aby położył na nie ręce i pomodlił się za nie; a uczniowie szorstko zabraniali im tego. Lecz Jezus rzekł: «Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie». Położył na nie ręce i poszedł stamtąd.

Do takich należy królestwo niebieskie. (Mt 19,14)

Nie budowle obronne, nie korony, nie splendor pałaców. Istotą królestwa niebieskiego jest panowanie Boga. W świecie jest ono faktem, a nie jedynie możliwością, i nie zależy od naszego uznania. Aby doświadczyć i być – nie tyle w królestwie, co królestwem Boga – wystarczy żyć, przyjmując Jego panowanie we własnej codzienności. Z tym nie ma problemu dziecko. Dla niego przyjmowanie daru i opieki to powód do radości, wyczekiwana chwila. Ono nie zastanawia się, czy jest godne, czy zasłużyło, czy nie jest zbyt grzeszne – i nie podaje w wątpliwość tego, co słyszy; nie stwierdza, że mu się „wydaje”. Koncentruje uwagę na darze i Osobie Dawcy. Warto zaryzykować i naśladować.

Z jednej strony – niezmordowany misjonarz, który parę dziesiątków lat spędził na nieustannych wędrówkach apostolskich, przemierzając Polskę, zapuszczając się ponadto na Ruś i do pogańskich Prusów. Z drugiej strony – znakomity organizator, który w krótkim czasie założył w najważniejszych miastach ówczesnej Polski - w Krakowie, Wrocławiu czy Gdańsku - klasztory dominikańskie. Jak jednak św. Jacek Odrowąż stał się tym właśnie 'światłem ze Śląska'? Pierwszym polskim dominikaninem, który nie tylko dotarł z Dobrą Nowiną na kraj świata, ale i na płótno obrazu pędzla samego El Greco czy na słynną kolumnadę wokół placu św. Piotra w Watykanie dłuta Berniniego, gdzie jest jedynym świętym z Polski? Co o tym zadecydowało? Legendy dominikańskie mówią, że początkiem tej drogi był cud, którego w Rzymie na oczach św. Jacka dokonał sam św. Dominik. Jedni twierdzą, że była to ekstaza w jaką wpadł w czasie modlitwy założyciel Zakonu Kaznodziejów inni, że wskrzeszenie zmarłego, którego mu przyniesiono. To jednak są tylko szczegóły interesujące historyków, bo prawdziwy cud dokonał się wtedy, gdy św. Jacek Odrowąż postanowił, że bardziej niż sobie i swoim arystokratycznym koneksjom zaufa Bogu. 

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI