1 Kor 12, 12-14. 27-31a

wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało (1 Kor 12,12b)

Jedność nie oznacza jednakowości. Tak jak ludzkie ciało stanowi całość, mimo różnych części, tak również Kościół może być zjednoczony w różnorodności. Wymaga to jednak określonej postawy ze strony wszystkich członków: szacunku dla odmienności, empatycznego słuchania, bez osądu czy schematów. Warto też porzucić oczekiwania, że ręka ma się upodobnić do nogi. Brzmi to oczywiście do momentu, gdy codzienność obnaży nasze serca. I nagle okazuje się, że niektórym przeszkadza dynamicznie grający zespół uwielbienia, bo uważają, że głęboka modlitwa jest tylko w ciszy. Inni denerwują się, że ksiądz w czasie kazania mówił więcej o Duchu Świętym niż o Maryi. Są też i tacy, co uważają, że grzech innych jest większy, niż ich własny. I tak na fali porównywania, wartościuje się kto lepiej, kto gorzej - a tak naprawdę jest to niezrozumienie, że wszyscy ochrzczeni w tym samym Duchu są tak samo potrzebni dla całego Ciała. I ta odmienność jest skarbem dla wszystkich członków, by Ciało mogło być w pełni swojego potencjału.

Łk 7,11-17 

Jezus udał się do pewnego miasta, zwanego Nain; a podążali z Nim Jego uczniowie i tłum wielki. Gdy przybliżył się do bramy miejskiej, właśnie wynoszono umarłego – jedynego syna matki, a ta była wdową. Towarzyszył jej spory tłum z miasta.

Na jej widok Pan zlitował się nad nią i rzekł do niej: «Nie płacz». Potem przystąpił, dotknął się mar – a ci, którzy je nieśli, przystanęli – i rzekł: «Młodzieńcze, tobie mówię, wstań!» A zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce.

Wszystkich zaś ogarnął strach; wielbili Boga i mówili: «Wielki prorok powstał wśród nas, i Bóg nawiedził lud swój». I rozeszła się ta wieść o Nim po całej Judei i po całej okolicznej krainie.

Właśnie wynoszono umarłego – jedynego syna matki... (Łk 7,12b)

Małe trumny są zawsze najcięższe. Jest w tym powiedzeniu jakiś niewysłowiony żal i smutek. Trudno jest nawet próbować zrozumieć cierpienie rodziców, którzy stracili dziecko. Ten ból jest ogromny, niezależnie od wieku, w jakim ono odeszło. Żałobę często wzmacnia milczenie otoczenia i izolacja. Rodzice niekiedy czują się oceniani, ktoś inny próbuje ich naiwnie pocieszyć, mówiąc, że jakoś dadzą radę. Jezus postępuje inaczej. Zauważa tę kobietę i jej ból. Następnie Boską mocą wskrzesza jej ukochane dziecko. A co możemy zrobić my? Możemy zauważyć, poświęcić czas, ofiarować obecność i wysłuchać. Zwyczajnie towarzyszyć w żałobie. A jeśli coś mówić, to zapewnić, że „te dzieci żyją w Bogu” (św. Jan Paweł II).

"NAUCZYCIEL. Ile jest Darów Ducha Świętego? UCZEŃ. Siedem: mądrość, rozum, rada, moc, umiejętność, pobożność, bojaźń Boża. N. Ku czemu służą te dary? U. Ku wspieraniu cnoty, i ku posuwaniu nas na drodze Bożej. N. Wyjaśnij. U. Bojaźń Boża, wstrzymuje nas od grzechów. Pobożność, czyni nas posłusznymi Bogu. Umiejętność, uczy nas poznawać wolę Bożą. Moc, daje nam męstwo do wykonywania woli Bożej. Rada, broni nas od ułudzeń Szatana. Rozum, czyni nas zdolnymi do zatapiania się w Tajemnicach Wiary. Przez Mądrość, stajemy się doskonałymi, obracając na chwałę Bożą całe życie i wszystkie uczynki nasze: albowiem mądry zna koniec ostateczny i ku niemu we wszystkim zmierza." To wszystko, co właśnie państwo usłyszeli to jeden cały rozdział z "Katechizmu mniejszego czyli Nauki Chrześcijańskiej krótko zebranej ułożonej przez św. Roberta kardynała Bellarmina, jezuitę i biskupa. Oczywiście nasz dzisiejszy patron - jak przystało na jednego z 36 Doktorów Kościoła – popełnił w swoim życiu dzieła o wiele bardziej obszerne i teologicznie wymagające, ale to ów prosty "Katechizm", nieprzerwanie wznawiany drukiem aż 400 razy w 56 językach przez 300 lat, zapewnił mu pamięć potomnych.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI