Prz 21, 1-6. 10-13

Każdego droga jest prawa w jego oczach, lecz Pan osądza serca (Prz 21,2).

Logika Królestwa Bożego zabiega o jakość na poziomie niematerialnym, bo głębokości miłości (Ef 3,18-19). I choć to, co zewnętrzne, może wydawać się dobre, to jednak w głębokościach nas samych, które Bóg doskonale przenika, może ujawnić się nieczystość - czyli splamienie czystych wartości, na przykład: prawdy, hojności, współczucia czy wierności. Patrząc zewnętrznie, dobra wydaje się być przedsiębiorczość skutkująca „nabywaniem skarbów”, ale jeśli fundamentem sukcesu jest kłamstwo, to Bóg przyrównuje je do szukania dla siebie śmierci (w. 6). Pobożnie jest oddawać ofiary wyliczone co do szczegółu i może nawet w widoczny sposób, by inni mogli zobaczyć naszą hojność. Jednak najbardziej hojny gest podszyty dumą i chęcią wywyższenia się w oczach innych w oczach Boga jest grzechem (w. 4). A Jezusowi spodobał się wdowi grosz, oddany w postawie serca prawdziwie hojnej - nie z tego, co zbywało, ale absolutnie wszystkiego, co miała. Warto więc prosić Boga, by objawił nam prawdę o naszym wnętrzu, ku współpracy z Jego łaską i przemianie.

Łk 8, 19-21

Przyszli do Jezusa Jego Matka i bracia, lecz nie mogli dostać się do Niego z powodu tłumu.

Oznajmiono Mu: «Twoja Matka i bracia stoją na dworze i chcą się widzieć z Tobą». Lecz On im odpowiedział: «Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je».

Nie mogli dostać się do Niego z powodu tłumu. Łk 8,19b

Nie wiemy, dlaczego Matka i bracia chcieli spotkać się z Jezusem. Może mieli ważną wiadomość do przekazania, a może po prostu zatęsknili za Nim i pragnęli kilku słów rozmowy. Tego się nie dowiemy.

Tłum wokół Niego był tak wielki, że nawet oni nie mogli się przedrzeć. Ewangelista nie zdradza nam też zakończenia tej sceny. Czy Jezus wyszedł do nich, gdy skończył nauczać?

A może pozostał wewnątrz? Nie wiemy. Wiemy natomiast, czego nas uczy dzisiejsze słowo: by wiedzieć – jak Maryja – gdzie szukać Jezusa i chodzić tam, gdzie On jest. Aby to osiągnąć, trzeba słuchać Jego słowa i żyć nim na co dzień, jak mówi sam Nauczyciel.

Urodził się w Altshausen jako syn hrabiego, ale pod jego rodowym imieniem go nie znajdziemy. Będzie za to wzmianka o tym, że w tamtym miejscu, w roku 1013, na świat przyszedł Herman Kaleka. Przyszedł i już jako dziecko został wysłany 60 km dalej pod opiekę opata klasztoru Reichenau nad Jeziorem Bodeńskim. Ten zaś widząc, że chłopiec ma rozszczepione podniebienie i postępujący niedowład kończyn nawet nie pomyślał, że oto trafił do niego kandydat na benedyktyna. Raczej potraktował Hermana jako kukułcze jajo, którym trzeba się zaopiekować z uwagi na dobre stosunki z hrabią. I tu zdarzył się cud. Nie, nie... chłopiec nie ozdrowiał, spokojnie, jednak pod maską jego kłopotów z mówieniem i poruszaniem się nieoczekiwanie dla wszystkich zabłysnął diament intelektu. Szlifowany przez kolejne 30 lat w klasztornej bibliotece wydał fizycznie niepełnosprawnego zakonnika, który za to biegle czytał w kilku językach, był niekwestionowanym ekspertem w zakresie historii, muzyki, matematyki oraz astronomii, autorem kroniki historii świata od narodzin Jezusa Chrystusa do roku 1054, a od roku 1863 błogosławionym Kościoła katolickiego. Całkiem sporo jak na kogoś, kto przy urodzeniu był tylko Hermanem Kaleką.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI