Jr 15, 10. 16-21

Ja jestem z tobą, by cię wspomagać i uwolnić (Jr 15,20)

Bywa i tak, że masz wszystkiego dosyć. Nic nie wychodzi, wszystko boli, czujesz się potrzaskany, czego się nie tkniesz – psujesz. Masz poczucie przegranego życia, daremnych starań, bezowocności wysiłków. Czujesz się niezrozumiany, odrzucony, popadasz w pesymizm, rozpacz, tracisz smak. Piętrzą się przeszkody, trudności wydają się nie do pokonania.

A miało być dobrze. W końcu przecież spotkałeś samego Boga, doświadczyłeś Jego miłości, uwierzyłeś Mu z radością. Miałeś być spełniony. Życie jawiło się jako prosta droga do szczęścia.

Naprawdę? 

Święty Ignacy Loyola mówił: „Doświadczenie uczy nas, że tam, gdzie napotyka się na liczne sprzeciwy, można zazwyczaj spodziewać się większych owoców”. Wiedział, co mówi, bo był człowiekiem wielkich pragnień. Kiedy na jego drodze stawały przeszkody – a było ich wiele – nie poddawał się. Wierzył, że jeśli wypełnia misję Boga, wytrwa. Jeśli wytrwa, stanie przed Panem, a On wybawi go z ręki złoczyńców. Będzie jak mur ze spiżu, bo Wszechmocny mu obiecał: „Ja jestem z tobą, by cię wspomagać i uwolnić”.

Nie jesteś skazany na przegrane życie. Jesteś w rękach Dawcy życia.

Mt 13,44-46 

Jezus opowiedział tłumom taką przypowieść:
«Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją».

Podobne jest królestwo niebieskie do kupca szukającego drogocennych pereł. (Mt 13,45)

Ojciec Joachim Badeni, dominikanin, lubił przywoływać biblijny obraz z Księgi Rodzaju, w którym Bóg po grzechu pierworodnym nie porzuca człowieka, ale go szuka. Woła: „Adamie, gdzie jesteś?”. A kiedy znajduje Adama i Ewę, oni wstydzą się i boją, bo nie wierzą już w swoją wartość. Obraz królestwa Bożego pokazany w tym fragmencie Ewangelii przypomina ten z Księgi Rodzaju. Kupiec szuka drogocennych pereł. Można pomyśleć, że kupcem jest Bóg, perłami jesteśmy my, a królestwo Boże to przestrzeń wiary, w której Bóg stara się ukryć swoje perły. Wiara jest jak skarbiec, w którym przechowywane są najszlachetniejsze cechy człowieczeństwa, pobudzające nas do czynienia dobra.

Dzisiejszy patron ma trzy oblicza. Pierwsze, należy do zamożnego młodego rycerza. Zna się on na wojaczce, a gdy akurat nie bierze udziału w wojnie nosi długie włosy, spadające mu aż do ramion, różnobarwne spodnie i kolorową czapkę. Publicznie najchętniej pojawia się w pancerzu rycerza, z mieczem i sztyletem u pasa. Drugie oblicze poznajemy, gdy rycerz zostaje pokonany. Bo każdy trafi w końcu w swoim życiu na silniejszego od siebie. Nasz patron trafił w wieku 30 lat. A właściwie został trafiony, bo powaliła go na długie miesiące do łóżka armatnia kula, która zraniła go w nogę. Z nudów zaczął czytać Złotą legendę, bł. Jakuba de Voragine i odkrył świat ducha, który do tej pory nie interesował go wielce. Jak tylko wyzdrowiał udał się do pobliskiego sanktuarium, gdzie swoja broń oddał Maryi a kolorowy strój żebrakowi. Zamieszkał w grocie, nie golił się ani nie strzygł, nie obcinał paznokci, nie nakrywał głowy. Codziennie pościł, biczował się i uczestniczył we Mszy świętej. Resztę czasu spędzał na modlitwie. Udał się w pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Gdy potrzebował czegoś do życia – żebrał. Gdy uznał, że musi nauczyć się łaciny zasiadł razem z dziećmi w szkole. Tak prezentuje się drugie radykalne oblicze dzisiejszego patrona, a trzecie? Trzecie ukazuje się gdy trafia na uniwersytet w Paryżu, gdzie poznaje ludzi, z którymi stworzy nową zakonną wspólnotę. 15 sierpnia 1534 roku w kapliczce na zboczu wzgórza Montmartre dzisiejszy patron, św. Piotr Faber i św. Franciszek Ksawery składają śluby ubóstwa, czystości oraz wierności Kościołowi, a zwłaszcza Ojcu Świętemu. Udają się w związku z tym wspólnie do Rzymu, aby przedstawić się papieżowi i oddać do jego dyspozycji. I to on, Paweł III, sprawił, że nasz patron łączy wszystkie trzy oblicza w jedno, które odtąd widniało będzie na obrazach prezentujących założyciela jezuitów. Dzięki zachęcie papieża św. Ignacy Loyola połączył w jedno wieloletnie doświadczenie bycia rycerzem i radykalne otwarcie na świat ducha. Stąd duchowe ćwiczenia, zalążek rekolekcji. Stąd również modlitwa myślna, nieustanny wysiłek zdobywania wiedzy i - niczym u żołnierza - stała gotowość do zmagań duchowych. A wszystko, jak głosi łacińska dewiza Towarzystwa Jezusowego : Ad maiorem Dei gloriam. Czy wiecie państwo co ona znaczy po polsku? Na większą chwałę Boga. Znaleziona ponad 300 razy w tekstach które pozostawił po sobie św. Ignacy Loyola.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI