Oz 10, 1-3. 7-8. 12

Posiejcie sobie sprawiedliwość, a zbierzecie miłość (Oz 10,12)

Wyobrażacie to sobie? Jak można zmarnować tyle darów! Spójrzcie tylko na te zniszczenia, na ciernie i osty porastające symbole dawnej świetności, na ten samotny, złamany konar dryfujący na powierzchni wody! Gdzie podziały się wszystkie wspaniałości, gdzie obfitość dóbr? Gdzie pomyślność i szczęście?

Niszczeje wszystko. Nawet dary, które wybłagamy u Pana, nieuchronnie przeminą: ludzie, których kochamy, zdrowie, praca, życie w końcu… Im bardziej koncentrujemy uwagę na tym, by zdobywać i karmić się tymi dobrami, tym silniej narażamy się na widok zniszczeń i gorycz upadku. Sprawy, którym poświęcamy życie, staną się jak smętny konar na wodzie, będą ranić, nie karmić, truć, nie odżywiać.
Czego – lub kogo - szukamy? Dobrobytu, rozwoju i życiowych szans? Wolności od cierpienia? Zdrowia i szczęścia dla ukochanych? Uwolnienia od zła? Pokoju na świecie? Jeśli oderwiemy wzrok od tego, co jest darem, zrozumiemy w końcu, często na zgliszczach, że to Dawcy trzeba nam szukać, do Niego tęsknić, Jego wypatrywać. Oto sprawiedliwość. Zbierzemy miłość, gdy Jemu wyjdziemy naprzeciw i tylko Jego będziemy pragnąć, nie dobra, które On nam gwarantuje. Wreszcie będziemy wiedzieli, że jesteśmy kochani.

Mt 10,1-7 

Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości.

A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy – Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.

Tych to Dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie».

Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi,  aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby. (Mt 10,1)

Czym jest powołanie? Wyborem czy przeznaczeniem? Dzisiejsza scena z Ewangelii pokazuje nam, że jest wyborem. Jezus wybrał apostołów, czyli powołał ich do wypełnienia misji. W jaki sposób? Poznając ich w codziennym życiu, budując z nimi relacje, widząc ich gotowość do dawania świadectwa. Powołanie nie jest więc przeznaczeniem, które determinuje nasze życie. Przeciwnie, Bóg nie determinuje niczego w naszym życiu. On wybiera nas we współpracy z nami. Szanuje wolność. Każdy może wycofać się z Bożego wyboru. Tak uczynił Judasz. Ale każdy może też powrócić, tak uczynił Piotr. Bóg wybiera i umacnia. A siła powołania pozwala czynić rzeczy niemożliwe.

Zobacz: Teksty dzisiejszych czytań

Gdy dokuczają nam upały, nasze kroki kierujemy zwykle w miejsca gdzie możemy odetchnąć chłodnym powietrzem. Idealnie nadają się do tego wszelkie klimatyzowane lokale. Jeżeli nie mamy akurat takiego technicznego udogodnienia na podorędziu wystarczy nam chłodna woda. W prysznicu lub na basenie. W takiej gorącej atmosferze dzisiejszy patron może wydać nam się wyjątkowym szczęściarzem. W końcu nawet jego przydomek wyraźnie wskazuje na to, że znalazł on idealne schronienie przed gwarem i żarem z nieba. Tymczasem dla Antypasa, bo takie było pierwotne imię bohatera tej historii jaskinia, w której zamieszkał, była nie tyle wyrazem szukania komfortu w lecie, ile pragnieniem uczynienia swego życia surowym. Odcięciem od wygód, jakie oferował niedaleki Kijów. Przez jakiś czas faktycznie dzisiejszemu świętemu udawało się pielęgnować owo surowe życie w pojedynkę. Właściwie w czwórkę, bo oprócz niego w jego jaskini, dzięki stałej modlitwie, obecna była cała Trójca Święta. Jednak im bardziej żyjąc w ten sposób zbliżał się do Boga, tym bardziej owa osobista świętość promieniowała z jego jaskini na cały otaczający świat. Promieniowała i przyciągała ludzi spragnionych Boga równie mocno jak Antypas. I tak w stosunkowo niedługim czasie pojawili się uczniowie, a wraz z nimi konieczność poszerzenia jaskini, i przekształcenia jej ostatecznie w cerkiew. Żeby zapewnić dach nad głową swoim uczniom, dzisiejszy patron nakazał im budować dookoła małe groty-jaskinie, w których odtąd mieszkali. Dał tym samym początek istniejącej po dziś dzień Ławrze Pieczerskiej (Peczorskiej), najsłynniejszemu klasztorowi na Rusi, zwanemu matką monasterów. Początkowo nasz święty sam kierował życiem mnichów, które wypełniała praca, czuwanie i modlitwa; zakonnicy troszczyli się też o wstrzemięźliwość i umartwiali swoje ciała. Kiedy życie wspólnoty było w miarę zorganizowane, Antypas ustanowił dla nich przełożonego, a sam usunął się do osobnej groty, której nie opuszczał odtąd przez 40 lat. Bez względu na to czy było akurat upalne lato, czy trzaskająca mrozem zima. Po radę przychodzili do niego nie tylko mnisi, ale cała ludność ziem ruskich. Za jego wstawiennictwem działy się liczne cuda. Zmarł 10 lipca 1073, mając prawdopodobnie 90 lat. Czy wiecie państwo pod jakim imieniem wspominany jest w Kościele dzisiejszy patron? To święty Antoni Peczerski. Peczerski od pieczary, czy jak kto woli jaskini.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI