Zwyczajowo nazywamy go 'niewiernym', co się dobrze prezentuje w kontraście do naszej 'wierności'. Wystarczy jednak nieco bliżej mu się przyjrzeć, by zmienić zdanie odnośnie jego i naszej wiary. Oto jesteśmy w Wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy. Pada wtedy wiele ważnych słów, dzieją się rzeczy Wielkie, aż tu Jezus zwraca się do uczniów: "Znacie drogę, dokąd Ja idę." I nagle mamy konsternację pośród Apostołów. No bo czy na pewno wiedzą dokąd On idzie? Życiowe doświadczenie podpowiada im, by lepiej się teraz nie wychylać i nie robić z siebie błazna przy wszystkich, dopytując o szczegóły. Kto z nas nie obrałby zresztą takiej same strategii w podobnej sytuacji? Mistrz wie lepiej. Kiedyś się wszystko wyjaśni. Grunt, że zachowujemy twarz i potakujemy mądrze głową. A tymczasem św. Tomasz robi coś dokładnie odwrotnego. Nie siedzi cicho. Nie robi dobrej miny do złej gry. Zadaje pytanie: "Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?". I co słyszy w odpowiedzi? Wyrzut? Nakaz milczenia? Polecenie, by poszedł do drugiego pokoju i jeszcze raz sobie wszystko przemyślał? Nie. Pan Jezus mówi do św. Tomasza Apostoła jedno z najpiękniejszych zdań w Ewangelii: "Ja jestem drogą i prawdą, i życiem". To nagroda za odwagę szukania przez niego Prawdy. Oczywiście to poszukiwanie ma swoją cenę, dlatego za kilka dni Jezus powie też św. Tomaszowi: "Uwierzyłeś, bo ujrzałeś. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli". Ale to już zupełnie inna historia.

J 20,24-29 

Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: „Widzieliśmy Pana”. Ale on rzekł do nich: „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę”.

A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: „Pokój wam!” Następnie rzekł do Tomasza: „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym”. Tomasz Mu odpowiedział: „Pan mój i Bóg mój!”

Powiedział mu Jezus: „Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”.

Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: Pokój Wam. (J 20,26)

Pokój wam – słyszy św. Tomasz, zanim Jezus zacznie z nim rozmawiać. Te słowa Pan kieruje do wszystkich. Ale do Tomasza chyba szczególnie. Bo Tomasz stracił wiarę. Tam, gdzie nie ma wiary, są niepokój, lęk. Pokój rodzi się w przestrzeni wiary. Tak można pomyśleć, czytając Ewangelię. Podobnie było, kiedy na morzu uczniowie zlękli się burzy. Brak wiary powoduje, że nie czujemy się pewnie. Na wierze buduje się wszystko, co dobre. Wiara pobudza do działania, do rozwoju. Dlatego warto dbać o to, by niepokój nie zdominował naszej życiowej przestrzeni, również ten niepokój społeczny. Warto dbać o rozwój wiary, bo bez niej możemy zamknąć się jak Tomasz w ścianach własnych myśli i nie zauważyć nawet Boga, który przed nami staje.