Jr 1,4-10

Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię (Jr 1,5)

Bóg przekonujący swojego wybrańca, że na pewno da radę. I że jego obiekcje wobec samego siebie są mocno przesadzone. Przygotowany do roli proroka próbuje deprecjonować przed Bogiem własne CV: nie nadaję się, „nie umiem mówić, bo jestem młodzieńcem”. W odpowiedzi słyszy: „pójdziesz, do kogokolwiek cię poślę (…), jestem z tobą, by Cię chronić”. I glejt na drogę: „Oto kładę moje słowa w twoje usta”. Wybrany może jeszcze przekonywać, że to jakaś pomyłka, że chyba Bóg nie wie, komu chce powierzyć tak ważną misję. Ale na te słowa już nie ma mocnych: „Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię”. 

Na co dzień jest odwrotnie. Zmęczeni ciągłym przekonywaniem siebie, świata, najbliższych, że damy radę, prężący muskuły i pompujący własne CV, by wreszcie ktoś zobaczył w nas „Kogoś”. Zepsuci narcystycznym festiwalem czerwonych pasków na świadectwach, przesytem skończonych kursów, otrzymanych nagród, tytułów i ukończonych specjalizacji, w głębi serca tęsknimy za niczym niezasłużonym zapewnieniem Ojca: „znałem cię, nim przyszedłeś na świat”.

W dzisiejszej „rozmowie kwalifikacyjnej” z Księgi Jeremiasza to Bóg udowadnia nam, że damy radę. To On musi przekonać rekruta, że ta robota („byś wyrywał i obalał, byś niszczył i burzył, byś budował i sadził”) jest dla niego. 
 

Łk 1,5-17

Za czasów Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz, z oddziału Abiasza. Miał on żonę z rodu Aarona, a na imię było jej Elżbieta. Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich. Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś byli już posunięci w latach.

Kiedy w wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem, jemu zgodnie ze zwyczajem kapłańskim przypadł los, żeby wejść do przybytku Pańskiego i złożyć ofiarę kadzenia. A cały lud modlił się na zewnątrz w czasie kadzenia. Naraz ukazał mu się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego.

Lecz anioł rzekł do niego: „Nie bój się, Zachariaszu; twoja prośba została wysłuchana: żona twoja Elżbieta urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan. Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu z jego narodzenia cieszyć się będzie. Będzie bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym. Wielu spośród dzieci Izraela nawróci do Pana, Boga ich; on sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych do usposobienia sprawiedliwych, by przygotować Panu lud doskonały”.

Nie bój się, Zachariaszu; twoja prośba została wysłuchana. (Łk 1,13)

Łukasz skrupulatnie notuje: Zachariasz i Elżbieta byli ludźmi sprawiedliwymi wobec Boga. Przestrzegali przykazań i postępowali nienagannie. Pomimo tego nie doświadczyli błogosławieństwa, którego wyrazem byłoby potomstwo. Nosili na sobie stygmat przekleństwa, jakim była niepłodność, zarezerwowana dla tych, którzy oddalili się od Boga.

Historia pełna nieoczywistości, z której wyłania się działanie Boga oparte na zaufaniu. On widział w nich ludzi godnych zaufania. Oni widzieli w Nim tego, który ich nie opuści. Z upływem czasu powtarzali swoje zawierzenie, zmagając się z niecierpliwością i zwątpieniem. I Bóg ich nie opuścił. Wlał w ich serca radość i wesele. Posłużył się nimi, aby z nich narodził się ten, który nawróci wielu do Pana.

Kto z nas nie zna tej historii? Oto kapłan Zachariasz ma widzenie anioła w czasie swojej służby w świątyni. Przez całe życie razem z żoną modlą się o potomka, a kiedy w końcu potomek zostaje im zwiastowany, Zachariasz nie potrafi uwierzyć w aż taką łaskawość Boga. Skutkiem tego traci mowę, a na świat po 9 miesiącach przychodzi dziecię nazwane imieniem Jan. Dziecię wyjątkowe. Nie tylko za sprawą anielskiego zwiastowania czy znaczącego imienia, bo imię Jan znaczy po hebrajsku tyle co "Bóg jest łaskawy". Również sposób życia i zachowania św. Jana Chrzciciela nie jest odpowiedzialny za tę wyjątkowość jego osoby. Choć powiedzmy sobie szczerze robił wrażenie. Żył na pustyni, ubrany był w odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, nawoływał do nawrócenia. Nie przebierał też w słowach, gdy widział kto przychodzi by go słuchać i dostąpić obmycia w Jordanie. A gdy zdarzyło mu się trafić na zamek władcy Galilei, Heroda II Antypasa, nie omieszkał wykorzystać okazji i upomnieć publicznie nawet samego króla, za co zresztą trafił do lochu. To wszystko musiało i robiło na ludziach wrażenie. Najlepiej oddaje to zanotowana przez Ewangelistę Marka uwaga : Ilekroć Herod posłyszał Jana, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał. Zresztą ten sam autor pisze, że do Jana garnęła się "Jerozolima i cała Judea, i wszelka kraina wokół Jordanu". Jednak to wszystko, choć po ludzku obłędne i spektakularne, blednie wobec świadectwa, jakie o św. Janie Chrzcicielu dał sam Jezus. "Coście wyszli oglądać na pustyni? (...) Proroka zobaczyć? Tak, powiadam wam, nawet więcej niż proroka. On jest tym, o którym napisano: Oto ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę. Zaprawdę powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela". To dla tego świadectwa i wyjątkowej misji wskazania Mesjasza był pierwszym świętym czczonym w całym Kościele. Dostąpił w związku ze swoim liturgicznym wspomnieniem także innego przywileju. Czy wiecie państwo jakiego? Oto jako jedyny wśród świętych Pańskich wspominany jest w dniu swoich narodzin dla ziemi, a nie dla nieba. I dzień ten jest obchodzony jako uroczystość. Ponadto w kalendarzu liturgicznym znajduje się także wspomnienie męczeńskiej śmierci św. Jana Chrzciciela, obchodzone 29 sierpnia.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI