2 P 3,12-15A.17-18

Oczekujecie i staracie się przyśpieszyć przyjście dnia Bożego (2P 3,12a)

Obietnica powtórnego przyjścia Jezusa, a także nowe niebo i nowa ziemia są dziedzictwem wierzących, którego mamy oczekiwać. Jednak nie oczekiwać bezczynnie, bo jak się okazuje możemy, a nawet powinniśmy „starać się przyspieszyć” (w.12) ten moment. W jaki sposób? Troszcząc się o kondycję nas samych, byśmy byli „bez plamy i skazy” (w.14). W perspektywie Nowego Testamentu jest to możliwe poprzez nieustanne wracanie do prawdy, że Jezus już nas usprawiedliwił z wszelkich przewinień i tylko On mógł oczyścić nas z wszelkiego grzechu. Bóg nie oczekuje od nas perfekcjonizmu czy legalizmu w przestrzeganiu zasad, bo wiedział, że nie raz nam się to nie uda. Dlatego oddał swojego Syna jako doskonałą Ofiarę za nasze grzechy i zaprasza nas do zagłębiania się w tą bezwarunkową miłość, która nawet zwyciężyła śmierć. To właśnie nasza decyzja, by przyjąć Jego miłość, dać się ukochać, prowadzi do uzdrowienia, przemiany i głębszego objawienia w nas prawdy, że jesteśmy stworzeni na Boży obraz i podobieństwo (Rdz 1,26). 
 

Mk 12,13-17 

Uczeni w Piśmie i starsi posłali do Jezusa kilku faryzeuszów i zwolenników Heroda, którzy mieli podchwycić Go w mowie. Ci przyszli i rzekli do Niego: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i na nikim ci nie zależy. Bo nie oglądasz się na osobę ludzką, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?»

Lecz On poznał ich obłudę i rzekł do nich: «Czemu wystawiacie Mnie na próbę? Przynieście mi denara; chcę zobaczyć». Przynieśli, a On ich zapytał: «Czyj jest ten obraz i napis?»

Odpowiedzieli Mu: «Cezara».

Wówczas Jezus rzekł do nich: «Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga».

I byli pełni podziwu dla Niego.

Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga. (Mk 12,17)

Zachowaj porządek, a porządek zachowa ciebie. Tej łacińskiej sentencji nauczyłem się w czasach formacji seminaryjnej. I chociaż było to 20 lat temu, korzystam z niej bardzo regularnie. Życie, które realizujemy w tak wielu obszarach, wymaga od nas podejmowania codziennych decyzji. One zaś mogą respektować przyjęte zasady i wartości lub je odrzucić. Pierwsze przynosi porządek, drugie zamęt. A przecież na każdą sprawę i na każdy czyn jest czas wyznaczony (Koh 3,17). Dziś, może nawet bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, potrzeba światu stałości i porządku. Potrzeba wartości i zasad. I potrzeba w końcu oddać Bogu to, co należy do Niego, by zachować siebie na życie wieczne.

Zobacz: Teksty dzisiejszych czytań

  Św. Piotr z Werony brewiarz.pl Dzisiejszy patron może u niektórych wywołać co najmniej wewnętrzny opór. Oto do chwały ołtarzy wyniesiono bowiem inkwizytora. A inkwizycja jak wiemy nie miała i nadal nie ma dobrej prasy. Zanim jednak nasze myśli pobiegną tropem lochów, tortur i stosów małe sprostowanie. Oto razem ze wspominanym dzisiaj świętym przenosimy się do średniowiecza. Pojęcie wolności wyznania nie istnieje. Praktykowana religia zależy od decyzji władcy. Wszystkie społeczne i państwowe instytucje opierają się na teologicznych założeniach. Podkopywanie fundamentów wiary staje się automatycznie podkopywaniem społecznego ładu. To także skuteczne narzędzie w zupełnie politycznych rozgrywkach możnych ówczesnego świata. Dzisiejszy patron wie o tym doskonale. Przychodzi bowiem na świat w Weronie pod koniec XII stulecia, w rodzinie dotkniętej wpływami katarów. Dopiero w czasie studiów styka się z dopiero co założonym przez św. Dominika Zakonem Kaznodziejskim. Pod wpływem rozmów i studiów nawraca się i zostaje dominikaninem. Jest doskonałym kaznodzieją, który łączy w sobie osobiste doświadczenie życia we wspólnocie heretyków z dogłębną znajomością teologii. Działa w Mediolanie, Vercelli, Rzymie, Florencji, Mantui, Pawii czy Bergamo. W końcu w czerwcu 1251 roku papież Innocenty IV, mianuje dzisiejszego patrona inkwizytorem dla Mediolanu i okolic. Dokładnie rok później, w Niedzielę Palmową roku 1252 bohater naszej dzisiejszej historii obwieszcza publicznie, że podejrzani o herezję mają w określonym czasie wyraźnie zadeklarować swe posłuszeństwo wobec Kościoła. To zgodny z procedurą czas łaski. Z czasu tego został jednak wyłączony, jak się szybko okazało, sam nasz patron. W powrotnej drodze do domu został bowiem napadnięty na drodze przez dwóch innowierców i zamordowany. Tuż przed swoją śmiercią, nie mogąc już nic mówić, wypisał jeszcze swoją krwią na ziemi pierwsze słowa symbolu wiary - Credo. Tak zginął wspominany dzisiaj św. Piotr z Werony, inkwizytor, który nie przeprowadził w swoim życiu ani jednego procesu i jednocześnie pierwszy męczennik Zakonu Dominikańskiego. Jednak ciekawsze jest to, co się stało z jego zabójcą. Czy wiecie państwo jak nazywał się ten człowiek i jak potoczyły się jego losy? Karino, bo takie imię nosił zabójca św. Piotra z Werony, nawrócił się, wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego i został bratem konwersem czyli tym, który spełniał w zakonie najniższe funkcje, bo była to dla niego także forma pokuty. Jednak to co najważniejsze wydarzyło się w jego życiu tuż przed śmiercią, oto zabójca dzisiejszego patrona, św. Piotra z Werony, sam umarł w opinii świętości.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI