Łk 1,67-79 

Zachariasz, ojciec Jana, został napełniony Duchem Świętym i zaczął prorokować, mówiąc:

«Błogosławiony Pan, Bóg Izraela,
bo lud swój nawiedził i wyzwolił,
i wzbudził dla nas moc zbawczą
w domu swego sługi, Dawida:

Jak zapowiedział od dawna
przez usta swych świętych proroków,
że nas wybawi od naszych nieprzyjaciół
i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;
Że naszym ojcom okaże miłosierdzie
i wspomni na swe święte przymierze –
na przysięgę, którą złożył
ojcu naszemu, Abrahamowi.

Da nam, że z mocy nieprzyjaciół wyrwani,
służyć Mu będziemy bez trwogi,
w pobożności i sprawiedliwości przed Nim
po wszystkie dni nasze.

A ty, dziecię, zwać się będziesz
prorokiem Najwyższego,
gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogi;
Jego ludowi dasz poznać zbawienie
przez odpuszczenie grzechów,

Dzięki serdecznej litości naszego Boga,
z jaką nas nawiedzi z wysoka Wschodzące Słońce,
by oświecić tych,
co w mroku i cieniu śmierci mieszkają,
aby nasze kroki skierować na drogę pokoju».

By zajaśnieć tym, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają. Łk 1,79a

Wigilijne czuwanie słusznie kojarzy nam się z wyglądaniem nadchodzącego Chrystusa – przedwiecznej Światłości, która rozprasza mroki grzechu i rozświetla ciemności życia. To kulminacyjny punkt adwentowego czuwania. Stajenka to symbol nędzy i słabości, ludzkiego niedomagania i odrzucenia. To miejsce, do którego nikt bez potrzeby nie przychodzi, nikt w nim nie chce być. I właśnie to miejsce wybrał Bóg, by narodził się tam Jego Syn. I oto przedziwna światłość rozświetla przestrzeń i przemienia ją w miejsce, do którego pragną zmierzać wszyscy. Bóg rodzący się w stajence mówi człowiekowi: Nie jesteś sam! Przyszedłem przynieść ci otuchę i wytchnienie. Przyszedłem przemienić twoją biedę w miejsce spotkania Boga z człowiekiem.

Gdy jesteśmy dziećmi, zupełnie naturalnie pragniemy być podobni do rodziców. Są dla nas najważniejszym punktem odniesienia. Potem jednak dorastamy, zaczynamy dostrzegać ich wady i niekonsekwencje, i solennie obiecujemy sobie, że nie będziemy tacy, jak oni. Że nie powielimy ich błędów, że nie wypowiemy do naszych dzieci słów, które nas samych, gdy byliśmy jeszcze dziećmi, zraniły. I pielęgnujemy w sobie przez długie lata te utopijne marzenie o człowieku doskonałym, o rodzicu idealnym. Aż przychodzi taki moment w życiu, taki poranek albo wieczór, gdy patrząc w lustro widzimy, jak bardzo jesteśmy do nich podobni. Do mamy i taty. I co wtedy? Tragedia? Nic z tych rzeczy. Dopiero wtedy mamy niepowtarzalną okazję zobaczyć swoich rodziców w pełni, z ich mocnymi i słabymi stronami. I jesteśmy w stanie naprawdę w pełni ich pokochać. Nie tak, jak kocha dziecko, które mało jeszcze rozumie, i nie tak jak nastolatek, który wszystko kontestuje, i także nie tak, jako zapatrzony w swoje siły młody człowiek. Prawdziwa miłość do rodziców bierze się bowiem z doświadczenia przez nas samych naszej własnej grzeszności, słabości i skończoności. Po prostu z uświadomienia sobie całej prawdy o nas samych. To zupełnie jak z tajemnicami różańca – obok radosnej, chwalebnej i światła, jest także bolesna. Nie może być inaczej. Zresztą, to porównanie do różańca jest dzisiaj w trójnasób na miejscu. Raz, że obrazuje pełnię doświadczenia dziecięctwa Bożego, którego Maryja jest wzorem. Dwa, że zachowuje właściwe proporcje między tym, co w życiu człowieka jest miłe, a co bolesne. I trzy, pokazuje drogę wyjścia z sytuacji, w której znaleźliśmy się za sprawą dzisiejszych patronów. Bo to przecież oni właśnie, Adam i Ewa, pierwsi rodzice, swoim wyborem w ogrodzie Eden skazali nas na ziemską tułaczkę i naznaczyli piętnem grzechu pierworodnego. To oni są temu winni, że zamiast z radością i ufnością patrzeć w Boże oblicze w raju, nieustannie chowamy się przed Nim po krzakach i wymyślamy usprawiedliwienia dla naszej nagości. A jednak Kościół wprost nazywa ich świętymi. Dlaczego? Może dlatego, że patrzy na nich z perspektywy wieków i widzi w nich siebie – niedoskonałe dzieci Boże? Stworzone z miłości na obraz i podobieństwo Boga, a jednak wciąż grzeszne? Rozpaczliwie pragnące dobra, ale szukające go często tylko na ludzkich ścieżkach? Jak to dobrze, że Maryja swoim 'fiat', swoim bezwarunkowym zaufaniem Bogu, uzupełniła historię Adama i Ewy, rodziców ludzkości, o błogosławiony epilog. Bez Maryi, Adam i Ewa byliby tylko rodzicami, z którymi wcale nie chcemy zasiąść do Wigilijnej Wieczerzy, bo wyrządzili nam bardzo konkretne zło. Dzięki niej natomiast, o ich największym życiowym błędzie możemy powiedzieć: „O, zaiste konieczny był grzech Adama, który został zgładzony śmiercią Chrystusa! O, szczęśliwa wina, skoro ją zgładził tak wielki Odkupiciel!”. Patrząc w ten sposób na rodziców, możliwy jest nie tylko cud nazwania ich świętymi, ale także spędzenia z nimi w radości Bożego Narodzenia. A propos czy wiecie państwo kiedy w Kościele padają te właśnie słowa? Kapłan wyśpiewuje w orędziu wielkanocnym na początku Wigilii Paschalnej.