Iz 40, 1-11

"Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją każdy człowiek zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały" (Iz 40,5)

Świętowanie i kontemplowanie prawdy, że „Słowo stało się Ciałem i zamieszkało między nami” (J 1,14) jest wielowymiarowe. Z pewnością to dobry moment, by celebrować Bożą naturę: wierność w wypełnianiu swoich obietnic, nieograniczoną obfitość w obdarowywaniu błogosławieństwem, niepowstrzymane miłosierdzie i wiele innych. Bóg jest pełen dobroci, mocy, ale też czułości, łagodności i troski jak pasterz dla swojej trzody (w.11). Świadomość i postawa wdzięczności wobec tego, co Bóg już uczynił, to też solidny fundament dla wiary, by z nadzieją wypatrywać wypełnienia kolejnych obietnic. To jak ogłaszanie: Bóg może zrobić to jeszcze raz! Wówczas obietnica powtórnego przyjścia Jezusa okazuje się być realna, bo przecież raz już to się wydarzyło. W tej perspektywie słowa proroka Izajasza „drogę Panu przygotujcie” (w.3) są aktualne również dzisiaj, nawołując do prostowania dolin i pagórków gleby naszego serca. Jesteśmy zaproszeni do głębokiego świętowania, poprzez przemianę, oczekując dopełnienia Bożego planu. 

Mt 18,12-14

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały.

Tak też nie jest wolą ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło nawet jedno z tych małych».

Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych. (Mt 18,14)

Bóg nigdy z nikogo nie zrezygnuje. Każdy z nas jest dla Niego wyjątkowy i kochany bezwarunkowo, a Jego miłość wykracza poza nasze błędy i słabości. Kiedy odchodzimy, On cierpliwie nas szuka, pragnąc przywrócić nas do wspólnoty, bo to właśnie w niej jesteśmy silni i bezpieczni. Kościół, jak owczarnia, daje wsparcie, wspólnotę drogi i poczucie bezpieczeństwa.

Oddalając się od Kościoła, tracimy nie tylko więź ze wspólnotą, ale także łaskę korzystania z sakramentów. Dbajmy zatem o siebie nawzajem, szukając jednocześnie tych, którzy się zagubili. Razem twórzmy rodzinę silną w Bogu. On nigdy nas nie opuszcza; my także nie rezygnujmy z troski o siebie nawzajem.

Zacznijmy od ciekawostki: dzisiejszy patron to ostatni papież spoza Europy, aż do czasu wyboru na Stolicę Piotrową kard. Jorge Mario Bergoglio w roku 2013. Śmiało można więc powiedzieć, że św. Grzegorz III, a to o nim mowa, Syryjczyk z urodzenia, stał się znakiem zmian. W jego przypadku zmian zachodzących w Europie w VIII wieku. Bo był to czas, gdy zachodnia część dawnego Imperium Rzymskiego, targana wewnętrznymi konfliktami przemienia się w imperium Franków, a władza cesarza wschodniego w Italii niebezpiecznie się kurczy. W tej sytuacji sam Rzym, serce Kościoła, na nowo musi określić swoją terytorialną tożsamość. Kiedy więc w roku 731, w czasie pogrzebu papieża Grzegorza II, benedyktyn z Syrii zostaje niespodzianie przez aklamację ludu rzymskiego wybrany jego następcą, spodziewać się można wszystkiego. Św. Grzegorz III zaczyna jednak swoje urzędowanie zwyczajnie, od potwierdzenia ważności swojego wyboru przez bizantyjskiego władcę - będzie już jednak ostatnim papieżem, który dokona tego gestu. Dalej, nasz dzisiejszy patron wysyła do cesarza Leona III Izauryjskiego delegację z prośbą, by złagodził swoje stanowisko w sprawie niszczenia obrazów, która to praktyka dociera też do Italii. Ponieważ prośba ta zostaje odrzucona, św. Grzegorz III ekskomunikuje popieranych przez cesarza obrazoburców. Cesarz wysyła w odpowiedzi ekspedycję militarną, nakłada gigantyczne podatki na dobra kościelne i wyłącza ich część spod zwierzchności następcy św. Piotra. W tej sytuacji św. Grzegorz naprawia mury Rzymu, umacnia twierdzę Civitavecchia, a o pomoc i wsparcie militarne zwraca się do władcy państwa Franków, Karola Młota, nadając mu tytuł konsula. Równocześnie papież skupia się na ewangelizacji Europy północnej, którą władają Frankowie. Popiera działalność misyjną św. Bonifacego-Winfrida w Germanii, a do pomocy w tworzeniu struktury Kościoła daje mu również św. Willibalda z Eichstätt. Nasz dzisiejszy patron popiera życie monastyczne, zakłada nowe klasztory, wystawia kościoły, reorganizuje też nabożeństwa, by liturgicznie podkreślić znaczenie kultu świętych obrazów. Św. Grzegorz III umiera w roku 741, ale po 14 latach jego pontyfikat wyda jeszcze jeden owoc - na mapach Europy, za zgodą frankijskich królów powstanie Państwo Kościelne.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI