1 J 2, 22-28

Teraz właśnie trwajcie w Nim, dzieci, abyśmy, gdy się zjawi, mieli ufność i w dniu Jego przyjścia nie doznali wstydu. (1 J 2, 22)

Rok dopiero się rozpoczął, minęło zaledwie kilkadziesiąt godzin, a Bóg już przypomina nam o wytrwałości. Wytrwałość i wierność są dziś towarami deficytowym. Wiele rzeczy robimy „na próbę”, a pokolenie eventów woli efektowny sprint niż długi dystans. Wierność jest jednym z owoców Ducha, a nie sprawnością, którą możemy przyszyć sobie do duchowego mundurka. Jest owocem zażyłości. 
„Trwajcie w Nim” – przypomina Jan pamiętając słowa Mistrza: „Wytrwajcie w miłości mojej”. Słowo „trwanie” nosi w sobie pewną decyzję, determinację, zmaganie z przeciwnościami. Jak proroczo w tym kontekście brzmi dewiza, którą wypowiedział Abba Hieraks, jeden z Ojców Pustyni: „Siedź spokojnie w swojej celi. Gdy będziesz głodny – jedz, gdy będziesz spragniony – pij, a tylko nie obmawiaj nikogo, a będziesz zbawiony”. To „spokojne siedzenie w swojej celi” jest dla mnie esencją wytrwałości. 
Marcin Jakimowicz
 

J 1,19-28 

Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?», on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem».

Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?» Odrzekł: «Nie jestem». «Czy ty jesteś prorokiem?» Odparł: «Nie». Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?» Powiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak rzekł prorok Izajasz».

A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. i zaczęli go pytać, mówiąc do niego: «Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?» Jan im tak odpowiedział: «Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała». Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.

Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak rzekł prorok Izajasz. J 1,23

Słuchamy dziś świadectwa Jana Chrzciciela. Jasno wyznał, że nie jest, jak oczekiwali niektórzy, Mesjaszem. Że jest tym, który przyszedł Jego przyjście przygotować. Niedługo potem jasno wskaże na Jezusa. Na razie jednak, pozostawiając słuchaczy w niepewności, siebie nazywa głosem. Głosem wzywającym do przygotowania Bogu drogi. By Ten, który od Boga przyjdzie, mógł bez przeszkód działać.

Martwimy się czasem, że nie potrafimy przekazać swojej wiary innym, nawet najbliższym. Niepotrzebnie. Wiara jest łaską i człowiekowi może dać ją wyłącznie Bóg. Naszym zadaniem jest tylko, a może aż, przygotowanie Mu drogi, by mógł działać.

Odpowiedź jest prosta - tego się nie da policzyć. I tak samo niepoliczalne są zasługi wspominanych dzisiaj patronów, którzy te właśnie słowa : Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu wprowadzili do liturgii Kościoła. Obaj urodzili się w świętych rodzinach. I to dosłownie, bo członkowie ich rodzin : babki, rodzice, rodzeństwo zostali wyniesieni do chwały ołtarzy. Obaj byli świetnie wykształceni – na naukę poświęcili połowę swojego życia, a pobierali ją w całym starożytnym świecie. Obaj byli wybitnymi mówcami i pisarzami. Obaj przyjęli chrzest jako dorośli mężczyźni, w wieku 29 lat. Obaj zostali wyświęceni na kapłanów i obaj sprawowali posługę biskupią. Obaj także widzieli wielką wartość w oddaniu się Bogu na wyłączność. Z tym tylko wyjątkiem, że o ile pierwszy z nich dokładnie opisał, jak mogłoby to wyglądać w praktyce, to drugi postanowił po prostu wprowadzić to w życie. To, czyli braterską wspólnotę, która poświęca się ascezie, medytacji oraz służbie Kościołowi zarówno poprzez naukę wiary, jak i poprzez działalność duszpasterską i charytatywną. Już to samo tylko powinno sprawić, że Kościół będzie ich miał w swojej życzliwej pamięci, wyznając wiarę w to, że dokonania tych dwóch „ojców kapadockich”, jak ich nazywamy, miłe są także Bogu. Ale oni zrobili za życia jeszcze coś dużo większego niż stworzenie podstaw dla funkcjonowania zakonnych wspólnot. Oto obaj niestrudzenie walczyli ramię w ramię z herezją ariańską, która odrzucała dogmat o Trójcy świętej. Stąd właśnie wzięła się ta przywołana na wstępie formuła :  Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu. Najkrótsze i najbardziej przejrzyste wyznanie wiary w Trójcę Świętą. Bo można jeszcze za dzisiejszymi patronami, którzy ustalili treść dogmatu o Trójcy Świętej, powiedzieć : "jedna natura, trzy hipostazy". Niby chodzi o to samo, że jest jeden Bóg w trzech Osobach, z których żadna nie jest większa od innej, ale przyznacie państwo sami, że brzmi to jednak bardziej naukowo. Czy wręcz nieprzystępnie. A przecież nie o nieprzystępność tajemnicy Boga w Trzech Osobach im chodziło, tylko o wielbienie Trójcy. Im czyli komu? Kim są dzisiejsi patroni, którym zawdzięczamy tak wiele? To św. Bazyli Wielki, biskup i doktor Kościoła oraz św. Grzegorz z Nazjanzu również biskup i doktor Kościoła.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI