Hbr 13, 15-17. 20-21

Bóg zaś pokoju, który na mocy krwi przymierza wiecznego wyprowadził spomiędzy zmarłych Wielkiego Pasterza owiec, Pana naszego, Jezusa, niech was uzdolni do wszelkiego dobra, byście wypełnili Jego wolę. Hbr 13, 20-21

Bóg uzdalnia – jak dziś czytamy – do wszelkiego dobra. Nie stawia wstępnych warunków. Wskazuje za to na cel – człowiek powinien wypełniać wolę Boga. Nawet jeśli dobrze czytamy Bożą intencję, a intencje własne też wydają nam się uczciwe (potrafimy zło nazwać złem), to sprawy czasem się jednak komplikują... Bo bywa i tak, że kusi nas już nie zło, a dobro. To znaczy kuszą pozory dobra. Jak nie dać się zwieść w pole własnemu ego? „Rozeznanie jest sztuką, której można się nauczyć i która ma swoje reguły” – podpowiada Franciszek w jednej z katechez. Po zbiór reguł warto udać się do św. Ignacego Loyoli. Najważniejsze to pamiętać, że nie zawsze opłaca się być ekspertem we własnej sprawie. „Ojcze Nasz, któryś jest... bądź wola Twoja”. 
Jest jeszcze kryterium: „po owocach poznacie”. Jak dobro, do którego – jak wierzę – uzdalnia mnie Bóg, wyraża się w relacji z drugą osobą? Wyprowadza ze smutku, czy odwrotnie, smutek pogłębia? Wnosi mądrość i pocieszenie, czy ogłupia i rani? Rozpala wiarę, czy uwiarygadnia słowa z pewnej iberoamerykańskiej powieści: „Życie to studnia samotności pogłębiająca się wraz z upływem lat”?

Mk 6,30-34 

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.

Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach.

Sami osobno… Mk 6,31

Sekwencja różnych przestrzeni. Od środowisk misji, przez ich grupę Dwunastu wokół Jezusa, a następnie propozycję bycia z samym sobą czy oglądanie tłumu z dystansu, bo zajmuje się nim Mistrz. Uwaga apostołów skoncentrowana na działaniu i nauczaniu zostaje przekierowana ku spotkaniu z samymi sobą oraz z Ojcem. Tekst grecki podsuwa: „wy sami według siebie/swojego indywidualnego, własnego ja” udajcie się na miejsce pustynne w celu relaksu, w którym zawarta jest propozycja obrócenia się ku Bogu. Nie mają zajmować się napływającymi tłumami ani przeszłością, lecz dostrzec siebie jako należących do Ojca, stworzonych na Jego obraz i podobieństwo. Bez zaprzeczania, bez odcinania się. W pojednaniu, dobrym spotkaniu ze Stwórcą.

Co to znaczy mieć szczęście? Czy szczęściarzem nazwalibyśmy kogoś, komu sprzyja los? Kto wychował się w kochającej rodzinie, otrzymał porządną edukację, ma dobrą i twórczą pracę, a do tego jego żona i dzieci, bo są i dzieci, to prawdziwe skarby? Tak, to jest wzorcowy przykład szczęściarza, i takim szczęściarzem, i nie ma w tym nic złego, chciałby być każdy z nas. Jednak szczęście nie jedno ma imię. Na przykład taka dzisiejsza patronka. Dostała na imię szczęściara, ale ze szczęściem było jej mocno nie po drodze. Jako siedmiolatka została porwana z rodzinnego domu przez arabskich handlarzy i sprzedana do niewoli. Przechodziła z rąk do rąk, wycięto jej na skórze tatuaż, chłostano za najdrobniejsze przewinienia. I w tym wszystkim nieustannie słyszała swoje imię : szczęściara. Szczęściaro przynieś to, szczęściaro zrób tamto. Imię, które nadali jej oprawcy, gdy ze strachu zapomniała tego, jakim nazywali ją rodzice. A  mimo tego wszystkiego, gdy pod koniec życia zapytano ją, co uczyniłaby, gdyby spotkała swoich prześladowców, powiedziała: „Uklękłabym, aby ucałować ich ręce, gdyż gdyby się to nie stało, nie byłabym dzisiaj chrześcijanką i zakonnicą”. Ano właśnie, szczęście nie jedno ma imię. Pewnego dnia na targu niewolników w Chartumie tę pochodzącą z Sudanu, już wtedy 17-letnią dziewczynę, wypatrzył włoski konsul. Wypatrzył, kupił i przywiózł ze swoją rodziną do Włoch, gdy jego misja dobiegła końca. Dziewczyna okazała się niezwykle pomocna przy prowadzeniu domu, ale niestety nie mogła pojechać na kolejną dyplomatyczną placówkę. Dlatego na czas wyjazdu oddano ją pod opiekę do pobliskiego domu zakonnego sióstr od św. Magdaleny z Canossy. I to było ostatnie miejsce, do którego w czasie swojej życiowej wędrówki trafiła ta młoda Afrykanka. W zgromadzeniu Córek Miłosierdzia, odkryła Boga, przyjęła chrzest, bierzmowanie i pierwszą Komunię. Tutaj złożyła zakonne śluby, stając się pierwszą kanosjanką z Afryki i tutaj po 50 latach wykonywania najprostszych : gotowania, sprzątania czy szycia odeszła do Boga w 1947 roku. I jak tu nie nazwać jej szczęściarą? Jak po arabsku brzmiało jej imię i jakie imię przybrała w zakonie, wiedzą państwo? Arabscy handlarze nazwali ją Bakhitą, ale ona sama, gdy oddała się w wyłączną dyspozycję Bogu, przyjęła imię Józefina. I tak już zostało. Święta Józefina Bakhita. Józefina Szczęściara.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI