Dz 13,46-49

Tak bowiem nakazał nam Pan: "Ustanowiłem Cię światłością dla pogan (Dz 13, 47)

Co prawda fragment z trzynastego rozdziału Dziejów Apostolskich służy podkreśleniu pewnej nowości – a mianowicie poszerzeniu grona odbiorców Dobrej Nowiny – niemniej jednak trudno się oprzeć wrażeniu, że jego zakres znaczeniowy jest o wiele szerszy. Paweł i Barnaba powołują się na Izajaszowe proroctwo zawarte w jednej z pieśni o Słudze Jahwe. To „światło dla pogan” powtórzyło się zresztą i w ustach Symeona, który zobaczywszy je w Jezusie – dziecku ofiarowanym w świątyni - zapragnął dokończyć żywota. Tak, to Jezus jest tym światłem. Ale... zaraz, zaraz... czyż Paweł i Barnaba nie odnoszą tych słów do... siebie samych? „Tak bowiem nakazał nam Pan”, mówią! Dodają nawet ten fragment „abyś był zbawieniem”! 

Jest coś cudownego w tej skłonności Boga do mieszania nas w swoje sprawy „na całego”. Wspólnota z Nim oznacza wspólnotę całości: od istnienia po misję (często odnosimy do niej słowo „powołanie”). Czasem miewamy skłonności, żeby jedno od drugiego oddzielać. I to nie jest właściwe. Jestem światłem, o ile jestem w Nim. 
 

Łk 10,1-9 

Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch, i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał.

Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście ze sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie.

Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: «Pokój temu domowi!» Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was.

W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swą zapłatę.

Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: «Przybliżyło się do was królestwo Boże»”.

Idźcie, oto posyłam was… Łk 10,3

Przyjście królestwa Bożego wymaga nóg, głosów, otwartości i dyspozycyjności uczniów Jezusa. To oni są przez Niego posłani, by głosić i przygotować ludzkość na przyjęcie Zbawiciela. Może odmawiając modlitwę „Ojcze nasz”, nieraz nie zwracamy uwagi na słowa: „przyjdź królestwo Twoje” albo wyobrażamy sobie, że ono spadnie z nieba, zaskoczy nas niespodziewanie. Tymczasem dzisiejsza Ewangelia łączy Boże panowanie w nas i w świecie z misją uczniów, którzy idą tam, gdzie Jezus ich pośle. Niezależnie od czyhających niebezpieczeństw czy otwartości tych, do których są posłani. Uczniowie idą w związku z poleceniem Jezusa, nie realizują swojego planu, ale przygotowują Jego przyjście.

  Św. Walenty brewiarz.pl Co łączy epilepsję, a szerzej wszystkie ciężkie neurologiczne schorzenia, z motylami w brzuchu, których doświadczają nagminnie zakochani? To oczywiste – dzisiejszy patron, św. Walenty. I na tym oczywistości się kończą. Bo po pierwsze, o którym z Walentych mówimy, gdy wspominamy patrona zakochanych? W Kościele jest aż ośmiu świętych Walentych, przy czym 14 lutego obchodzi się święto trzech z nich. O ile jednego od razu możemy wykluczyć, bo zginął męczeńsko w Afryce, o tyle dwóch pozostałych jest tak do siebie podobnych, że można wręcz uznać, że to jedna i ta sama osoba.

Przeczytaj także:

Z miłością jest z grubsza tak, że albo człowiek 'się zakochuje', albo po prostu 'kocha'.

Obaj żyli w III wieku w Italii. Obaj wybrali kapłaństwo, choć według skąpych informacji jakie mamy pierwszy miał być księdzem w Rzymie, a drugi biskupem w Terni, to jest mieście i gminie niedaleko Rzymu. Obaj byli prześladowani przez cesarza Klaudiusza II. Co więcej, podczas gdy biskup był podobno przyjacielem imperatora, uwięzionym za próbę nawrócenia władcy, o tyle ów rzymski prezbiter asystował chrześcijańskim męczennikom w czasie ich procesów i egzekucji. Poza tą drobną różnicą w życiorysach obaj zginęli męczeńsko odmawiając wyparcia się Chrystusa. Stało się to 14 lutego 269 roku. To jednak tylko jedna nieoczywistość związana ze św. Walentym. Drugą, od lat spędzającą sen z powiek badaczom, jest pytanie, jak można połączyć osobę tego patrona ze świętem zakochanych.

Przeczytaj także:

Walentynki - prawdziwa historia

Najrozsądniejszym poglądem w tej sprawie jest ten, który odnajdziemy w średniowiecznej literaturze angielskiej i francuskiej, gdzie często pojawia się pogląd, że w dniu świętego Walentego ptaki łączą się w pary. Zapewne było to w tamtym czasie popularne ludowe porzekadło. Skąd jednak się wzięło przekonanie, że w środku lutego rozpoczyna się wiosna? Odpowiedzią może być inna zagadka – dlaczego Wikingowie, gdy odkryli Grenlandię nazwali ją właśnie Gren land – zielony kraj? Bo w ich czasach nie było tam jeszcze lodowca. A więc wiosna mogła zaczynać kiedyś dużo wcześniej, tak wcześnie, że 14 lutego mogły zacząć mocniej bić serca – tak ptaków, jak i ludzi. Skoro mowa dzisiaj o św. Walentym to warto wiedzieć, gdzie najbliżej możemy znaleźć relikwie tego znanego w całej Europie patrona zakochanych i epileptyków. Otóż w sanktuarium św. Walentego w Bieruniu Starym.

Obserwuj nas na SPOTIFY

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI