Syr 17, 1-15

Umieścił oko swoje w ich sercu, aby wielkość swoich dzieł im ukazać. Święte imię Jego wychwalać będą i wielkość Jego dzieł opowiadać. (Syr 17, 8-10)

Oko Stwórcy ukryte w sercu człowieka. Wyobraźnia w ułamku chwili podsuwa plastyczny widok oka w sercu… Tak stajemy przed tajemnicą sumienia – wewnętrznego głosu, który się nie narzuca. Czasem milczy, a jednak coś mówi. Zawsze jest. To ciekawe, że Bóg – jak czytamy w Mądrości Syracha – umieścił w naszych sercach akurat oko. Z wcześniejszych wersetów dowiadujemy się, że oprócz serca dostaliśmy też wolną wolę. Idźmy tym tropem. Oko patrzy, ale niczego nie nakazuje. Spojrzenie zawierające w sobie nie twardy rozkaz, ale delikatną zachętę, by patrzeć razem w jednym kierunku. A kto patrzy z Nim, ten ma szansę dostrzec Jego wielkie dzieła. Kto dostrzega dzieła, ten czuje niewysłowioną wdzięczność. Wreszcie, to z tej wdzięczności rodzi się uwielbienie. „Esencją chwały i uwielbienia jest okazywanie wdzięczności za miłość, która do nas przyszła – pisze w cieniutkiej książeczce »Życie w uwielbieniu« Ulf Ekman – reszta jest tak naprawdę tylko techniką”. Z tego punktu zróbmy jeszcze jeden krok. Wdzięczność budzi uczucie radości, czasem tak wielkiej, że nie sposób się nią z kimś nie podzielić.

Mk 10,13-16 

Przynosili Jezusowi dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego.

A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: «Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego».

I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.

Nie przeszkadzajcie im… Mk 10,14

Boża otwartość i ludzka koncepcja warunkowego dostępu do Odkupiciela. Jeden człowiek przynosi Bogu, by pobłogosławił, a drugi mu zabrania. Uzurpacja prawa do ingerencji w relację między człowiekiem a Bogiem. Definiowanie godnych i niegodnych, wprowadzanie podziału: zaproszeni i odesłani. Nie ma na to zgody Jezusa. „Pozwólcie, nie przeszkadzajcie” to podkreślenie wzmacniające przekaz. Więcej nawet: następuje wskazanie na tych odsuwanych jako na wzorce w przyjmowaniu Bożego królowania. „Jak dziecko” nie znaczy naiwnie, ale z fascynacją, pragnieniem, prostolinijnością, gotowością na przyjęcie Jezusowego myślenia. Warto przyjrzeć się tym „niewartym”, aby nie przegapić Bożych sygnałów, sugerujących cel.

Choć się do tego nie przyznajemy, jesteśmy bałwochwalcami. Naszym idolem jest skuteczność. Mamy działać i odnosić sukcesy. Najlepiej widoczne. A co jeśli nam to nie wyjdzie? Jeśli poniesiemy porażkę? Wtedy możemy zostać nazwani świętymi. I nie chodzi tutaj o celebrowanie nieudolności, tylko o dostrzeżenie pewnej prawdy. Oto my mamy po prostu robić swoje najlepiej jak potrafimy. Bez względu na wymierne lub niewymierne sukcesy. A zwyciężać ma Bóg. I mniej więcej takie motto mogłoby przyświecać życiu św. Feliksa III. Pochodził ze starożytnego arystokratycznego rodu Anicjuszów. Jego małżonką była Petronia, która powiła mu dwoje dzieci, Giordana i Paulę. Po śmierci żony w 472 roku, Feliks został ustanowiony diakonem, a 11 lat później wybrano go na papieża. Jako następca św. Piotra również nie miał łatwo. Władca Italii, Odoaker, usiłował przywrócić niektóre pogańskie święta, w Afryce Północnej ariańscy Wandalowie zmuszali katolików do odstępstwa od wiary, a patriarcha Konstantynopola, Akacjusz, popierał otwarcie herezję monofizycką. Jakby tego było mało, miał dla tego działania pełne poparcie wschodniego cesarza Zenona Izauryjczyka. Nawet legaci św. Feliksa wysłani do Konstantynopola zamiast nakłonić Akacjusza do łączności z Kościołem przeszli na monofizytyzm. Tak samo zresztą jak i patriarcha Aleksandrii Piotr Mongos. Wobec tak niekorzystnego obrotu spraw św. Feliks zwołał w Rzymie synod, na którym legatów pozbawiono mandatów natomiast samego Akacjusza ekskomunikowano. Ponieważ patriarcha Konstantynopola klątwę odwzajemnił, w roku 484 doszło za pontyfikatu dzisiejszego patrona do pierwszej schizmy między Zachodnim a Wschodnim Kościołem. Rozłam trwał ponad 30 lat i choć heretyccy patriarchowie umarli, a na ich miejsce powołano nowych, to i tak św. Feliks nie zgodził się na pojednanie oparte na fałszu. Czyli na uznaniu, że nie mówimy o tym. co nas dzieli, a heretyckich biskupów wspominamy jako prawowiernych. Ta niezłomność nie przysporzyła mu popularności. Tak samo zresztą, jak i surowa postawa wobec tych wiernych, którzy odeszli od Kościoła pod wpływem prześladowań przez arian. Tak, papież Feliks III nie odnotował na swoim koncie sukcesów. Ale jest wspominany jako święty, bo twardo obstawał przy jednej tylko Prawdzie. Tej Objawionej.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI