Pwt 26, 16-19

A Pan uzyskał to, że ty będziesz, jak ci zapowiedział, ludem stanowiącym szczególną Jego własność, i będziesz przestrzegał Jego wszystkich poleceń. (Pwt 26, 17)

„Cokolwiek uczynisz ze mną, dziękuję Ci. Jestem gotów na wszystko, przyjmuję wszystko…”. Pamiętam tamto wrażenie, jakie zrobił na mnie urywek modlitwy św. Karola de Foucauld. Pod warstwą słów ukryło się pytanie o granice zawierzenia, o moment zawahania przy słowie „wszystko”. 

Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy przed stu dwudziestu laty brat Karol kreślił kolejne słowa swojej cichej „modlitwy oddania”, w Wiedniu uruchamiano pierwszy raz Prater, słynną dziś karuzelę, w Paryżu otwierano Park Książąt – miejsce, gdzie mecze rozgrywa PSG, a nieco w głąb kontynentu, patrząc od Rio de Janeiro, zakładano – obecnie pięciomilionowe – miasto Belo Horizonte. Można powiedzieć, dwa różne światy (a może tyle światów, ilu ludzi) oraz jedna Ziemia. Kto ją posiądzie? „«Cisi posiądą ziemię», czyli zobaczą wypełnione w swoim życiu obietnice Boże” – przypominał papież Franciszek mniej więcej w połowie tekstu adhortacji o powołaniu do świętości.

Obietnica bycia „szczególną własnością” Boga daje poczucie, które wyrażają cztery słowa: jesteś na właściwym miejscu. Gdy na horyzoncie wyłania się coś niepokojącego, mówimy czasem: „co ma być, to będzie”. Logika św. Karola i wielu, wielu innych ludzi, którzy zaufali, brzmi podobnie, a jednak gruntownie inaczej: Jeśli należysz do Boga, będzie to, co dobre.

 
 

 Mt 5,43-48 

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Słyszeliście, że powiedziano: „Będziesz miłował swego bliźniego”, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził.

A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście się stali synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.

Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią?

Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski».

Jak Ojciec Wasz niebieski… Mt 5,48

Człowiek zostaje zaproszony do kształtowania swojego myślenia zgodnie z myślą Boga, w kontakcie z Nim, w bliskości. Obserwowanie Pana działającego w świecie pozwala zauważyć, że rozświetla On promieniami słońca i nie ogranicza Swojej miłości ani deszczu do życia sprawiedliwych, nie przelicza też relacji z ludźmi na zyski i straty. I zaprasza każdego do naśladowania Go. Ale nie zostawia nas samych na tej drodze, chce nam w tym pomóc. Miłowanie nieprzyjaciół i polecanie Bogu naszych wrogów sprawia, że stajemy przy Nim jako Jego dzieci – naśladujemy Go. A On zawsze inspiruje do zmiany sposobu widzenia. Będąc z Nim, nigdy nie przestaniemy żyć.

Pewnego razu, zbierając środki na swoje dzieła, a właściwie to żebrząc o ich wsparcie, zajrzał do karczmy. Zajrzał i zaraz dostał w twarz. "No dobrze – odparł po chwili, gdy doszedł do siebie - to jak rozumiem było dla mnie, a co dla moich sierot?". Taki był ten niedoszły piekarz z Moraw, który został kapłanem. Student w Rzymie, który został redemptorystą. Przejezdny w Warszawie, który został tam na długie 21 lat, służąc w kościele św. Benona, przez co wszystkich redemptorystów mieszkańcy stolicy zaczęli nazywać 'benonitami'. I był to dowód wielkiego szacunku i popularności jaką cieszył się pośród nich dzisiejszy patron, św. Klemens Maria Hofbauer, ten który służył ubogim, który zakładał sierocińce, który zorganizował szkołę dla chłopców z najbiedniejszych rodzin, a przede wszystkim dokonał rewolucji w oświacie -  powołał pierwszą w dziejach polskiej edukacji bezpłatną szkołę zawodową dla dziewcząt. Za swoje zasługi na tym polu został nawet odznaczony przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego orderem Orła Białego. Św. Klemens Maria Hofbauer przyjął go i schował do szafki, po czym wrócił do swoich obowiązków. Obowiązków wśród których czasem bywało, jak to już wspomnieliśmy, zbieranie cięgów. A wszystko po to, by jego podopiecznym niczego nie brakowało.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI