Czego najbardziej na świecie pragnął dzisiejszy święty? Ewangelizować niewiernych, najlepiej w odległej Japonii. Jak jednak tego dokonać? Najpierw trzeba zdobyć podstawowe wykształcenie. Tutaj nieświadomie pomogli mu rodzice, którzy w trosce o swoje dziecko oddali je do instytutu "Matki Bożej od Morza". Tam wyróżniał się tak dalece wśród kolegów, że ci zaczęli nazywać go "świętym". Gdy miał 14 lat, nasz patron podjął pierwszą świadomą decyzję na drodze do ewangelizowania pogan w dalekich krajach i zapisał się na uniwersytet w rodzinnej Barcelonie. Przez 10 lat pilnie studiował teologię i filozofię uzyskując w końcu tytuł doktora. Dwa lata później dodał do niego święcenia kapłańskie i w zasadzie był gotów do pracy. Zamiast jednak na misje, biskup Barcelony oddelegował młodego i wykształconego kapłana na kierownika instytutu, który ufundował Tomasz Gasneri, marszałek dworu królewskiego i przewodniczący rady państwa Aragonii. Tutaj nasz święty spędził kolejne 10 lat, ale swoich marzeń o misjach nie porzucił. Idealny moment nadarzył się w roku 1686 wraz z pieszą pielgrzymka do Rzymu. Wieczne Miasto dało mu bowiem kontakt ze znakomitymi osobistościami kościelnymi. Wystarczyło tylko skorzystać z ich protekcji, by stanąć przed obliczem papieża i poprosić o to, o czym się całe życie marzyło. Tu jednak zainterweniował sam Bóg. Oto któregoś dnia bohater naszej dzisiejszej dzisiejszej historii otrzymał wizję. Wizję w której Matka Boża dała mu zupełnie inne zadanie – zamiast do Japonii ma się udać z powrotem do Barcelony i tam spróbować ożywić wiarę. I jakby na potwierdzenie tych słów, Ojciec Święty oddelegował go do parafii p.w. Matki Bożej Sosnowej - Santa Maria del Pi – właśnie w Barcelonie. Zamiast wykłócać się z Bogiem, nasz święty wrócił więc do rodzinnego miasta i rozpoczął zupełnie nowy rozdział swego życia. Z bogatego instytutu wyszedł na ulice. Podjął pracę zarówno z najmłodszymi dziećmi, jak i najordynarniejszymi żołdakami. Słuchał spowiedzi żołnierzy i marynarzy, odwiedzał chorych i katechizował. Modlił się nieustannie za żywych i umarłych, nosił włosiennicę, żył wyłącznie o chlebie i wodzie, przyjmując pokarm tylko raz dziennie. Całe swoje dochody rozdawał ubogim i potrzebującym. A gdy w końcu zapadał zmrok, to nawet wtedy nie dawał sobie wytchnienia - spał bowiem tylko cztery godziny na dobę, w pozycji siedzącej na twardym stołku. I tak dzień w dzień i noc w noc, aż do 23 marca 1702 roku, gdy w 52. roku życia Bóg zabrał go do siebie. Spoczął tam, gdzie pracował – w kościele Matki Bożej Sosnowej. Kto taki? Św. Józef Oriol, kapłan, który dla Boga zrezygnował ze swoich marzeń.