Hbr 8,6-13

„Dam prawo moje w ich myśli, a na sercach ich wypiszę je”. (Hbr 8,10)

Fascynująca jest rola prawa w życiu człowieka. Tego prawa, które reguluje jego życie jako jednostki w społeczeństwie. Od wieków ludzie zastanawiają się, czy istnieje prawo idealne, takie, które zaspokoi wszystkie potrzeby, przewidzi wszystkie okoliczności, udzieli odpowiedzi na wszystkie pytania. Nie zanosi się na to i większość już o tym wie: poszukiwania „idealnego wieku” i „idealnego państwa” muszą zakończyć się niepowodzeniem. Bo ludzie idealni nie istnieją. 

A jednak jest takie prawo, które można by nazwać idealnym, tyle, że jego dawcą, prawo – dawcą, jest Pan Bóg. W tym dzisiejszym czytaniu z Listu do Hebrajczyków, a właściwie cytatem z proroka Jeremiasza zapewnia On, że prawo „da w myśli” i „wypisze je na sercach” (w źródłowym tekście Jeremiasza: „w głębi ich jestestwa”). To jest bardzo ważne. Żeby faktycznie żyć wolą Bożą trzeba zrozumieć, że ani sam rozum, ani samo serce nie są wystarczające. Potrzebny jest człowiek jako całość. I to taki, który rozumie, że potrzebuje Boga i Jego prawa. Żeby w ogóle żyć... 

Mk 3, 13-19

Jezus wszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy.

Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał.

Przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. Mk 3,13

Ustanowienie Dwunastu dokonuje się w jakimś konkretnym momencie i miejscu. Zarówno jeśli chodzi o historię zbawienia, jak i o ich własne doświadczenie życiowe, ale też o etap drogi z Jezusem. W dodatku wezwani przez Jezusa mężczyźni są zupełnie różni, a jednak każdy bardzo indywidualnie zostaje zawołany po imieniu właśnie. Ewangelista Marek wymienia imiona Dwunastu; my również świetnie pamiętamy o tym najbliższym gronie Jezusa. Może warto nie tylko przyjąć do wiadomości, jak nazywali się apostołowie, ale za imionami widzieć osoby, historię, drogę. W końcu my także jesteśmy znani i wołani przez Jezusa po imieniu i zaproszeni, by iść z Nim i za Nim.

  Św. Franciszek Salezy brewiarz.pl Miała zaledwie 15 lat, gdy została wydana za 45-letniego pana di Boisy kasztelana w  Nouvelles. Wychowała 13-cioro dzieci, na jej głowie było całe gospodarstwo, zlecono jej również zarządzanie służbą. Jakimś cudem potrafiła jednak znaleźć na to wszystko czas. Była pracowita, systematyczna, spokojna i zapobiegliwa. Ale przede wszystkim, była blisko Pana Boga. I jej dzieci to widziały. Mało tego, nie tylko, że widziały, ale tak jak najstarsze z jej dzieci – Franciszek – zainspirowały się tym. Być w świecie, a jednocześnie być znakiem Bożej miłości. Czy nie taka myśl będzie mu przyświecać, gdy razem ze św. Joanną Franciszką de Chantal założy nową rodzinę zakonną sióstr Nawiedzenia NMP, czyli wizytek. Zanim jednak do tego dojdzie, w wieku 15 lat pójdzie na studia. Ogarną go w tym czasie poważne wątpliwości, czy aby się zbawi, czy nie jest przypadkiem przeznaczony na potępienie. W końcu to czas gdy we Francji Kalwin występuje ze swoją nauką o przeznaczeniu. Obraz mamy towarzyszy mu jednak w tym trudnym momencie i podpowiada, że w sprawach Zbawienia dobrze jest czerpać przykład z Maryi, Matko Jezusa. Oddaje się więc w Jej opiekę i decyduje pójść Jej śladem. Będzie to oznaczało dla niego wybranie woli Boga, a nie woli swojego taty. Bo ten szykował dla syna po studiach prawniczych karierę urzędniczą i już umawiał małżeństwo z możliwie najlepszą partią w okolicy. Franciszek decyduje się jednak przyjąć święcenia kapłańskie, co ma miejsce w 1593 roku. Ma wtedy 26 lat i zaczyna się dla niego podążanie za Chrystusem drogą, którą przed nim przeszły dwie najważniejsze w jego życiu osoby –  jego mama i Maryja. Choć jest porywczy z natury, tak jak one nauczy się być cierpliwy i wyrozumiały. Choć jest świetnie wykształcony i miałby prawo zadzierać nosa, nauczy się mówić tak jak one językiem prostym i zrozumiałym dla każdego. Choć jako kapłan, a następnie biskup, mógłby wymagać dla siebie specjalnego traktowania, od swojej mamy przejmie takt i uprzejmość bez względu na to z kim przystaje. Maryja natomiast nauczy go, że w poszukiwaniu Boga i w pragnieniu dzielenia się Dobrą Nowiną nie mogą być straszne żadne górskie ścieżki czy pustkowia. A św. Franciszek Salezy przejdzie w swoim życiu wiele takich ścieżek wznoszących się w szwajcarskich Alpach nawet na 4000 metrów. Po co tam się uda? By swoim parafianom, a potem diecezjanom, mówić o Bogu i rozwiewać ich wątpliwości. By wskazywać drogę do Kościoła na przekór szerzącym się w nim rozłamom. Gdzie przy tych wszystkich obowiązkach człowiek ten znalazł jeszcze czas na pisanie teologicznych prac, to wie tylko on i jego mama, która św. Franciszka Salezego – dzisiejszego patrona – nauczyła doskonale gospodarować czasem. Czy wiecie państwo jak miała na imię ta kobieta? Franciszka. Franciszka z domu Sionnaz.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI