Hbr 5, 1-10

„został wysłuchany dzięki swej uległości…” (Hbr 5,7)

Tako rzecze Atanazy, metropolita Limassol: „Jeśli ktoś zasmakuje, jak wielką wolność daje odrzucenie własnej woli i nieoczekiwanie niczego od innych, lecz doskonalenie się w dobrowolnym samopoświęceniu dla ich dobra, wtedy rzeczywiście będzie chętny do poświęcenia się i odrzucenia własnej woli”. 

Trudna jest ta mowa. Bo konia z rzędem temu, kto spontanicznie, ze smakiem – idąc za Atanazym – odrzuca na co dzień własną wolę. Nie bez powodu św. Jan Klimak pisał: „Wysłuchałem tego wszystkiego i zbadałem z wielką rozwagą, ale ze wszystkiego, co usłyszałem, nie mogłem zrozumieć istoty błogosławionej pokory”. Dalej jednak dopowiadał: „I doszedłem do następującej interpretacji: pokorna mądrość jest bezimienną łaską duszy, to łaska". 

A nasz Atanazy, rozwija tę myśl: „Święty Jan z góry Synaj wyjaśnia, że kiedy zaczną w nas kwitnąć kiście tego świętego krzewu winnego, czyli pierwsze owoce pokory, poczujemy się znużeni wszelką ludzką sławą i pochwałami, i znienawidzimy je. Jednocześnie odpędzimy od siebie gniew i wściekłość”. I już od siebie dodaje: „Dla pokornego człowieka nie istnieje niebezpieczeństwo, że szatan, poprzez próżność i samolubstwo, ukradnie to, co gromadzi on w sobie, ponieważ już uwierzył, że nic nie posiada. Ten, kto wierzy, że nic nie posiada, ma w sobie Chrystusa”. 
Tak rozumiana pokora pozwala przyjąć i wypełnić swoje powołanie. Dziś autor Listu do Hebrajczyków pisze o arcykapłanach, „spomiędzy ludzi branych”, „a nikt sam sobie nie bierze tej godności”, „podobnie i sam Chrystus nie sam siebie okrył sławą”, „został wysłuchany dzięki swej uległości”. 

Skosztujcie i zobaczcie…
 

Mk 2,18-22 

Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Jezusa i pytali: «Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?»

Jezus im odpowiedział: «Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo mają pośród siebie pana młodego. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć.

Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i gorsze staje się przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki. Wino się wylewa i bukłaki przepadną. Raczej młode wino należy wlewać do nowych bukłaków».

Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Mk 2,19

Ciągle coś im nie pasuje u Jezusa. Najpierw to, że odpuszcza grzechy i uzdrawia paralityka. Później to, że powołuje celnika i siada z nim oraz jemu podobnymi do stołu, by spożyć posiłek. A teraz, gdy uczniowie Jana Chrzciciela i faryzeuszów poszczą, jak nakazywała tradycja, On od idących za Nim uczniów tego nie wymaga. W głowie się nie mieści, że to, do czego się przyzwyczaili i co często powtarzają z przyzwyczajenia, zawęża ich spojrzenie. To, co miało prowadzić do Boga, staje się czymś, co zniekształca Jego obraz i przesłanie. Nie da się już tego zszyć ani wlać w nowe bukłaki. Jezus jak młody pan rozpoczyna nowe życie ze swoją Oblubienicą – Kościołem.

Od czasu chrztu Jezusa w Jordanie znakiem wybrania, szczególnej misji danej od Boga konkretnemu człowiekowi, jest Duch Święty unoszący się nad nim pod postacią gołębicy. I nie jest to tylko ikonografia, czyli sposób na przedstawienie kogoś takiego na obrazie. W przypadku dzisiejszego patrona był to fakt, który miał miejsce 10 stycznia 236 roku. To właśnie tego dnia, gdy duchowieństwo i lud po śmierci papieża zastanawiali się kogo wybrać jego następcą, biały gołąb spoczął nad głową pewnego rzymianina, a zebrani potraktowali to jako Bożą interwencję i wybrali biskupem Rzymu. Kim był wcześniej trudno dociekać, wiadomo natomiast z całą pewnością, co robił przez kolejne 14 lat. Wiadomo, bo jego decyzje zapisały się w historii Kościoła.  I tak po pierwsze nowy papież podzielił Rzym na siedem kościelnych okręgów ( tzw. diakonii), na czele każdego z nich umieszczając diakona, którego w pracy wspierał subdiakon i sześciu pomocników. Kolejnych 7 subdiakonów, zostało przez następcę św. Piotra oddelegowanych do prowadzenia skrupulatnych akt męczenników, pamiętajmy bowiem, że chrześcijanie nadal są na cenzurowanym. Kolejna decyzja związana była z prywatą, jakiej dopuszczał się biskup Prywat z Lambesi w Afryce Północnej – za swoje gorszące życie został on zdjęty z urzędu. Wspominany dzisiaj biskup Rzymu zdołał jeszcze w czasie swojego pontyfikatu  wprowadzić stopnie święceń niższych, kleryckich, a także zadekretować, iż odtąd będzie się dokładnie odnotowywało daty wyboru kolejnych papieży. A propos papieży, to nakazał jeszcze sprowadzić z Sardynii ciała zmarłych - papieża Poncjana i antypapieża Hipolita - i pochował je ze czcią w Rzymie na cmentarzach, które zaczął zresztą odnawiać. Ta ostatnia inicjatywa wskazuje zresztą, jak duże wpływy miał ten człowiek na cesarskim dworze, gdyż sprowadzenie ciał osób skazanych na śmierć do Rzymu mogło być dokonane tylko za zgodą cesarza. Niestety, jak mawia stare przysłowie: „Łaska pańska na pstrym koniu jeździ” i następny władca Imperium Rzymskiego, Decjusz, zadbał o to, by energiczny papież zginął na arenie ku uciesze widowni. Stało się to dokładnie 20 stycznia 250 roku, a jego ciało pochowano w katakumbach św. Kaliksta. Czy wiecie państwo jak nazywa się bohater naszej dzisiejszej historii? To św. Fabian, papież i męczennik.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI