Hbr 2, 5-12 

„Czym jest człowiek, że pamiętasz o nim” (Hbr 2,6)

Wszystko jest poddane pod stopy Jezusa. I choć jeszcze tego nie widzimy, jesteśmy w procesie jako Kościół, by objawiła się pełnia prawdy. Składa się na to szereg czynników i jest w tym również rola ludzi, by obietnice Pisma Świętego zostały wypełnione do końca. Bóg stwarzając człowieka, zapragnął dzielić z nim swoje plany - choć jest wszechmogący i mógł zrobić wszystko sam, Stwórca przeznaczył dla ludzi ziemię, by czynili ją sobie poddaną w mocy autorytetu nadanego im z Wysokości (Rdz 1,28). To osobista odpowiedzialność każdego z nas, by żyć w pełni Bożego zamysłu, by we współpracy z Bogiem być doprowadzonym do miejsca chwały. Stwórca szanując wolną wolę człowieka, nikogo nie zmusi do zmiany. Jednak tych, którzy pragną zobaczyć moc zwycięstwa Jezusa - w swoim życiu, w Kościele czy na całym świecie - wiernie poprowadzi przez proces przemiany. Aż w pełni objawi się przez Ciało Chrystusa, że tylko Jezus jest Panem. 

Mk 1,21-28 

W Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie.

Był właśnie w ich synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: «Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boga».

Lecz Jezus rozkazał mu surowo: «Milcz i wyjdź z niego! » Wtedy duch nieczysty zaczął nim miotać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego.

A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: «Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne». I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej okolicznej krainie galilejskiej.

Zdumiewali się Jego nauką. Mk 1,22a

Jezus rozpoczyna swoją publiczną działalność, a Jego słowa od razu robią wrażenie na słuchaczach. Mówi „jak ten, który ma władzę” – nie tylko naucza, ale i ukazuje moc przez swoje czyny, wyrzucając ducha nieczystego. Ludzie czują autentyczność i siłę, jakiej dotąd nie doświadczyli. Współczesny nam świat jest pełen sprzecznych głosów, powodujących wiele zamętu. Czujemy pragnienie odnalezienia autorytetu, który nie tylko głosi prawdę, ale też nią żyje. Jezus przypomina nam, że prawdziwa władza rodzi się z pokory, służby i zgodności słów z czynami. Czy w hałasie codzienności umiemy dostrzec Jego głos? Czy mamy odwagę wprowadzać Jego naukę w nasze życie?

Za życia naszym najcenniejszym skarbem jest czas. A po naszej śmierci, co? Po śmierci – jeśli dobrze wykorzystaliśmy nasz czas – możemy stać się skarbem dla innych. I to jest przypadek dzisiejszego patrona. Czy jednak Feliks z Noli, syn zwykłego legionisty, zdawał sobie sprawę z tego, jak cennym się stanie dla potomnych? Nie. On po prostu skupił się na tym, by darowanego mu czasu nie zmarnować. Poświęcił się służbie Bogu, przyjął kapłańskie święcenia, stał się wiernym pomocnikiem biskupa Maksyma. A gdy około roku 250 przyszło prześladowanie chrześcijan za panowania cesarza Decjusza nakłonił podeszłego wiekiem hierarchę Noli, by się ukrył i zarządzał wspólnotą za pośrednictwem Feliksa właśnie. Oczywiście taka decyzja wystawiła naszego patrona na wielkie niebezpieczeństwo - ostatecznie został on aresztowany, był torturowany i tylko cudem uciekł z więzienia. Końca prześladowań doczekał dzieląc czas między ukrywanie się, a opiekę nad sędziwym biskupem Maksymem. Gdy zaś wrócił spokój św. Feliks z Noli na powrót stał się tym, kim był – kapłanem i pomocnikiem nowego biskupa, który na swoje utrzymanie zarabiał pracą na roli. Tak dopełnił się czas jego życia na ziemi. Czy był to czas dobrze przeżyty? Biorąc pod uwagę, że 100 lat później świadectwo jego życia nawróciło św. Paulina z Noli, śmiem twierdzić że tak.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI