Rdz 11, 1-9

Chodźcie, zbudujemy sobie miasto i wieżę, której wierzchołek będzie sięgał nieba... (Rdz 11,4)

Chińskie pismo zafascynowało mnie od czasu, gdy po raz pierwszy zobaczyłem znak przypisany do słowa „Słońce”. Chwilę potem „Księżyc”. Jakież było moje zdziwienie, gdy odkryłem, że połączone ze sobą oznaczają „jasność”. Co więcej – połączone ze słowem „język”, jako „jasny język” oznaczają „cywilizację”. Ależ to symboliczne! I jak oczywiste, nawet już w starożytności. 

Cywilizacja oparta na wspólnym, jasnym dla wszystkich języku, może się rozwijać. Wszelkie inne giną. Budowniczowie wieży Babel przekonali się o tym boleśnie: „pomieszajmy tam ich język, aby jeden nie rozumiał drugiego!” oraz: „W ten sposób Pan rozproszył ich stamtąd po całej powierzchni ziemi, i tak nie dokończyli budowy tego miasta. Dlatego to nazwano je Babel, tam bowiem Pan pomieszał mowę mieszkańców całej ziemi. Stamtąd też Pan rozproszył ich po całej powierzchni ziemi”. Szczerze mówiąc, o wiele bardziej (nomen – omen) wymowne jest to, że jeśli na co dzień nie potrafimy się dogadać, to trudno, żebyśmy mogli cokolwiek konstruktywnego zrobić. Czy zawsze dlatego, że język bliźniego nie jest dla nas dość jasny? Może raczej z powodu pychy, takiej nieuświadomionej jak ta budowniczych wieży?

 

Mk 8,34-9,1 

Jezus przywołał do siebie tłum razem ze swoimi uczniami i rzekł im: «Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je.

Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić? Bo cóż może dać człowiek w zamian za swoją duszę?

Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi przed tym pokoleniem wiarołomnym i grzesznym, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w chwale Ojca swojego razem z aniołami świętymi».

Mówił im także: «Zaprawdę, powiadam wam: Niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż ujrzą królestwo Boże przychodzące w mocy».

Kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je. Mk 8,35

Branie swojego krzyża nie oznacza cierpiętnictwa ani codziennie ponurej miny czy posępnego stylu bycia. Jezus daje uczniom konkretną instrukcję, na czym polegają ewangeliczne niesienie krzyża i strata życia. Po pierwsze, pójście za Jezusem wymaga zaparcia się siebie, więc nie można jednocześnie iść za Nim i wpatrywać się w siebie, trzeba wybrać jeden kierunek, w przeciwnym razie szybko się przewrócimy. Po drugie, „weź swój krzyż”, czyli trudności, zmagania, które dzisiaj składają się na twoją codzienność. Po trzecie, tylko Jezus wie, jak nieść krzyż, by był on bramą do życia. Naśladować Go to po prostu przyjąć to, co jest, i nieść z zaufaniem, bez narzekania i hałasu wokół siebie.

Po pewnym czasie zrezygnował z czynnego życia, udał się na pustkowie, a potem do klasztoru benedyktynów eremitów. Został mnichem, a następnie w 1043 r. opatem eremu w Ponte Avellana. 

Dzięki swej działalności odnowił życie zakonne, stał się doradcą w wielu klasztorach i kierownikiem duchowym wielu uczniów, którzy garnęli się do niego. Ponieważ opactwo, w którym przebywał, nie było zdolne ich wszystkich pomieścić, założył dwa inne i ułożył dla nich osobną regułę. Z biegiem lat powstały dalsze ośrodki pustelnicze. Papież Stefan II mianował go w 1057 r. biskupem Ostii i kardynałem. 

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin. 

Zmarł w drodze powrotnej z Rawenny w nocy z 22 na 23 lutego 1072 r. Zostawił po sobie bogatą spuściznę literacką, zarówno dzieła ascetyczne, listy, jak również kazania oraz utwory poetyckie. 

W ikonografii św. Piotr Damiani przedstawiany jest jako biskup w mitrze, jako kardynał lub jako mnich w habicie. Atrybuty to: anioł trzymający kapelusz kardynalski, czaszka lub krucyfiks.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI