Po pewnym czasie zrezygnował z czynnego życia, udał się na pustkowie, a potem do klasztoru benedyktynów eremitów. Został mnichem, a następnie w 1043 r. opatem eremu w Ponte Avellana. 

Dzięki swej działalności odnowił życie zakonne, stał się doradcą w wielu klasztorach i kierownikiem duchowym wielu uczniów, którzy garnęli się do niego. Ponieważ opactwo, w którym przebywał, nie było zdolne ich wszystkich pomieścić, założył dwa inne i ułożył dla nich osobną regułę. Z biegiem lat powstały dalsze ośrodki pustelnicze. Papież Stefan II mianował go w 1057 r. biskupem Ostii i kardynałem. 

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin. 

Zmarł w drodze powrotnej z Rawenny w nocy z 22 na 23 lutego 1072 r. Zostawił po sobie bogatą spuściznę literacką, zarówno dzieła ascetyczne, listy, jak również kazania oraz utwory poetyckie. 

W ikonografii św. Piotr Damiani przedstawiany jest jako biskup w mitrze, jako kardynał lub jako mnich w habicie. Atrybuty to: anioł trzymający kapelusz kardynalski, czaszka lub krucyfiks.