PNP 8,6-7

Jeśliby kto oddał za miłość całe bogactwo swego domu, z pewnością nim pogardzą (Pnp 8,7)

Jaki sens ma rozlanie flakonika z drogimi wonnościami i obmywanie nimi stóp Mistrza? Czy paschał w kościele musi być prawdziwy, z prawdziwego owocu pracy pszczelego roju, czy wystarczy podróbka? Czy można żonę zaprosić, bez większej okazji, na dobrą kolację na mieście, czy po ślubie muszą już wystarczyć tylko odgrzewane kotlety? Można córkę zabrać na tatusiową randkę do kina, a syna na mecz na drugi koniec kraju, czy wystarczy włączyć tv z kolejnym serialem i powtórką najlepszych momentów pierwszej kolejki ekstraklasy? Można jechać na cały tydzień na Festiwal Życia, pielgrzymkę czy 6-godzinne uwielbienie na stadionie, tygodniowe rekolekcje w ciszy, czy wystarczy, że bez większych emocji wypełnię „praktyki religijne”?

Największym darem Boga jest rozum, powtarzał św. Tomasz z Akwinu. Ale precyzował, że człowiek wiary posiada rozum teologiczny, który jest „rozumem oświeconym przez wiarę”. A rozum oświecony przez wiarę dopuszcza to, co świat może uznać za szaleństwo, bezcelową rozrzutność Nie wiem, czy da się przeżywać prawdziwą miłość bez emocji i choćby odrobiny szaleństwa. Także w relacji z Bogiem. Wiara jest rozumna, ale rozum oświecony wiarą jest skłonny do szaleństwa i rozrzutności w miłości. Bóg jest rozrzutny w miłości do nas. A mamy stawać się podobni do Niego...