2 Krn 24, 17-25

Dlaczego przekraczacie przykazania Pańskie? Dlatego się wam nie wiedzie! (2 Krn 24, 20) 

Od czego zaczyna się sekwencja okrutnych zdarzeń? Naczelnicy judzcy zaczęli czcić posągi. Złamali przykazanie. Życie biegnie jednak dalej, a Bóg ma plan naprawczy – plan B, plan C i kolejne. Posyła więc swoich proroków... „Oni jednak ich nie słuchali” (2 Krn 24, 19). Duch Boży zstępuje na Zachariasza... „Lecz oni sprzysięgli się przeciw niemu” (2 Krn 24, 21). Dalszy ciąg oglądam na miedziorycie Jana Luykena. Trudno oderwać wzrok od tego dzieła z końcówki XVII wieku. Holenderski rysownik zdołał na niewielkim kawałku papieru oddać dramaturgię sceny ukamienowania Zachariasza. Wokół statycznego mężczyzny, który zdobył się na prawdę – rozszalały, chaotyczny tłum. Nad dziedzińcem świątyni – skłębione chmury. Sekundy dzielą wszystkich od momentu, gdy poleci pierwszy kamień. Ten kamień i wszystkie kolejne są znakami fałszerstw – że grzech nie ma żadnych następstw, że zemsta bywa słodka, że cel uświęca nawet najbardziej krwawe środki.