1 Krl 19,9A.11-16

Zasłoniwszy twarz płaszczem, wyszedł i stanął przy wejściu do groty. A wtedy rozległ się głos mówiący do niego: "Co ty tu robisz?". (1 Krl 19, 13)

Autor Księgi Królewskiej za ten fragment 19. rozdziału powinien dostać nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Z wszystkich poetyckich wizji zapisanych w Piśmie Świętym ta opisująca wydarzenia na górze Horeb należy do najpiękniejszych. „Co ty tu robisz, Eliaszu?” – najprostsze z możliwych pytań – jest jak wyzwanie, które powinien sobie rzucić każdy z nas. „Kim jestem?”. „Co tu (na tej ziemi) robię?”. „Jakie są moje cele i priorytety?” – wszyscy to znamy z najnowszych metod coachingu uprawianego przez połowę mieszkańców naszej planety, mającego pomóc odnaleźć się w życiu ich klientom. A przecież tak to zwyczajne i oczywiste. Tyle, że Eliasz to pytanie słyszy z ust Boga i to już po raz drugi. Przed tym i po tym, jak doświadczył gwałtownej wichury rozwalającej góry i druzgocącej skały (które z ostatnich doświadczeń tak byś nazwał - pewnością były takie?), trzęsienia ziemi (pytanie to samo) i ognia. A w końcu łagodnego powiewu. Pan przyszedł. Eliasz wiedział. Wyszedł na zewnątrz tej swojej jaskini i usłyszał pytanie po raz drugi, zapewne dlatego, że dopiero w tym momencie mógł świadomie udzielić odpowiedzi. Co ty tu robisz? 

Nieważne jak głęboka jest twoja jaskinia. I jakie cienie odbite na ścianie, niczym w platońskiej opowieści, zdają ci się rzeczywiste. Ważne, żebyś oprócz doświadczanych burz, trzęsień ziemi i pożarów zauważał ten łagodny powiew, wraz z którym może nadejść odmiana. Najczęściej rozpoczyna się od odpowiedzi na zadane sobie samemu pytanie: co ja właściwie robię ze swoim życiem? Dobrze jest zadać je w obecności Boga.