1 Krl 18,41-46

Oto obłok mały jak dłoń człowieka podnosi się z morza! (…)  Zaprzęgaj i odjeżdżaj, aby cię deszcz nie zaskoczył. (1 Krl 18, 44)

Od lat zachwyca mnie ten cytat. Pokazuje jak na dłoni (dosłownie!), że wielkie oczekiwane przez nas z tęsknotą ulewy rozpoczynają się od małych, łatwych do zbagatelizowania rzeczywistości. Nawiasem mówiąc, bardzo podoba mi się stwierdzenie, że to, co my nazywamy „przebudzeniem”, Pan Bóg nazywa po prostu Ewangelią. 

„Boże rzeczy nie zaczynają się spektakularnie – wyjaśniał kard. Grzegorz Ryś – On naprawdę wybiera to, co małe, słabe i głupie”. „Bóg nie lub siły” – dopowiadał trapista o. Michał Zioło
Eliasz miał niezwykłe duchowe ro,zeznanie. Zobaczył na niebie chmurkę niewielką jak dłoń człowieka i zawołał: „Zbliża się ulewa! To początek duchowego przebudzenia”. Był wolny otwarty, gotowy na przyjęcie Boga, który przychodzi tak jak chce, inaczej niż dotychczas. Nie żył wedle dewizy „kopiuj-wklej”. Przeczuwał, co będzie miał na myśli Edward Stachura notujący: „schemacie-kacie”. Jego geniusz polegał na tym, że choć widział wcześniej moc Boga objawiającego się w piorunach, trzęsieniu ziemi czy ogniu spadającym na górę Karmel, tym razem widząc maleńką chmurkę zawołał: Będzie lało. I lunęło.