Oz 11,1.3-4.8C-9

Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. (Oz 11,4)

Absolutnie genialny jest ten fragment z Ozeasza, który aż kipi od czułości. To fenomen tego proroka, który w dwóch zdaniach potrafił zmieścić tyle słów opisujących miłość Ojca do dziecka, że właściwie trudno znaleźć podobny w całej Biblii. „Miłowałem”, „uczyłem chodzić”, „na swe ramiona brałem”, „przywracałem zdrowie”, „pociągnąłem ludzkimi więzami miłości”, „byłem jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę”, „schyliłem się”, „nakarmiłem”. Wypisz wymaluj pamiętnik młodego ojca, który stara się, jak może, żeby dziecko było szczęśliwe. Ba, dodaje, że wzdraga się przed ukaraniem! Ciekawe, że od tysiącleci Bóg postępuje z nami tak samo, jak ten młody ojciec, cały z pasją poświęcony swoim dzieciom, i od tysiącleci my z kolei zachowujemy się tak, jakbyśmy tego nie dostrzegali. Jakby nasze uparte, dziecinne kaprysy kazały nam grzebać w piaskownicy i budować rachityczne zamki z piasku, tupać nóżkami ze złości, albo nawet kłaść się na ziemi z krzykiem, że dotychczasowe zabawki nam się znudziły. I że pragniemy nowych. Całe szczęście, że mamy Najświętsze Serce Jezusa - dobroci i miłości pełne, w którym są wszystkie skarby mądrości i umiejętności. Czy jednak na pewno wierzymy, że wszelka mądrość i wszystkie umiejętności mogą nam być dane za Jego przyczyną i dzięki Jego bliskości?