Łk 10,1-9

Jezus wyznaczył jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch, i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał.

Powiedział też do nich: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo.

Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie.

Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: «Pokój temu domowi!» Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: «Przybliżyło się do was królestwo Boże»”.
 

Idźcie, oto was posyłam… (Łk 10,3)

Przez wysłanników Jezusa przybliża się królestwo Boże. Czym ono jest? To panowanie Boga w nas, przez nasze współdziałanie z Nim i wypełnianie Jego woli. Przybliża się Jego królestwo, gdy pozwalamy, by nas posłał do tych, którzy jeszcze o Nim nie usłyszeli, nie spotkali Go; do tych, którzy się źle mają. Wysłannicy poprzedzają samego Jezusa, nie idą w swoim imieniu ani ze względu na swoje upodobania. Jedyną ich motywacją jest sam Jezus, relacja z Nim, to, kim On dla nich jest. Ich jedyne zabezpieczenie stanowi Jego słowo. Chrystus też nie obiecuje, że droga i misja będą proste. Bycie owcą pomiędzy wilkami nie zapowiada się zbyt optymistycznie. A mimo to przybliża się królestwo.