Mt 19,13-15 

Przynoszono do Jezusa dzieci, aby położył na nie ręce i pomodlił się za nie; a uczniowie szorstko zabraniali im tego. Lecz Jezus rzekł: «Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie». Położył na nie ręce i poszedł stamtąd.

Do takich należy królestwo niebieskie. (Mt 19,14)

Nie budowle obronne, nie korony, nie splendor pałaców. Istotą królestwa niebieskiego jest panowanie Boga. W świecie jest ono faktem, a nie jedynie możliwością, i nie zależy od naszego uznania. Aby doświadczyć i być – nie tyle w królestwie, co królestwem Boga – wystarczy żyć, przyjmując Jego panowanie we własnej codzienności. Z tym nie ma problemu dziecko. Dla niego przyjmowanie daru i opieki to powód do radości, wyczekiwana chwila. Ono nie zastanawia się, czy jest godne, czy zasłużyło, czy nie jest zbyt grzeszne – i nie podaje w wątpliwość tego, co słyszy; nie stwierdza, że mu się „wydaje”. Koncentruje uwagę na darze i Osobie Dawcy. Warto zaryzykować i naśladować.