Tam postawili fałszywych świadków, którzy zeznali: „Ten człowiek nie przestaje mówić przeciwko temu świętemu miejscu” (Dz 6,13)

 

„Ale ty masz taką opinię”. „Tak cię tam postrzegają”. Koniec dyskusji. Zdefiniowanie człowieka na podstawie donosów, pogłosek, wykrzywionych interpretacji. Im mniej wygodny – bo za dużo wie („Nie mogli jednak sprostać mądrości i Duchowi, z którego natchnienia przemawiał”) lub potrafi („i zobaczyli twarz jego, podobną do oblicza anioła”) - tym bardziej mu się należy. Skazanie na śmierć cywilną. A co dopiero, gdy próbuje mieszać w świętym spokoju i głosić trudną prawdę Ewangelii wśród tych, którzy z religii zrobili narzędzie cementujące ich władzę. „To jest bolesne, że możesz się zderzyć z ludem Boga, kiedy idziesz do niego ze słowem Bożym. Możesz się zderzyć z wrogością, możesz się zderzyć z prześladowaniem, odrzuceniem. W samym środku Kościoła. Przychodzisz z Ewangelią i w Kościele ci mówią: my tego nie chcemy słuchać”, mówił przed laty kard. Grzegorz Ryś. „Jeśli głosisz Ewangelię i nikogo ona nie oburza, to znaczy, że robisz coś nie tak”, mówił z kolei abp Fulton J. Sheen. Ta jego myśl przywoływana jest często w kontekście relacji Kościoła wobec świata. A co, jeśli tu chodzi bardziej o relacje wewnątrzkościelne? 

Na tym polega dzieło Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał (J 6,29)

W Katechizmie Kościoła Katolickiego na samym początku czytamy: „Bóg nieskończenie doskonały i szczęśliwy zamysłem czystej dobroci, w sposób całkowicie wolny, stworzył człowieka, by uczynić go uczestnikiem swego szczęśliwego życia. Dlatego w każdym czasie i w każdym miejscu jest On bliski człowiekowi. Powołuje go i pomaga mu szukać, poznawać i miłować siebie ze wszystkich sił”. A my tylko biegamy za darmowym chlebem i rybą, za kolejnymi uzdrowieniami i cudami. Wymagamy od Jezusa, aby był na nasze zawołanie. Ratował nas, gdy tego potrzebujemy i „zabawiał”, gdy nam w życiu nudno. Gonimy za kolejnymi nowościami, a potrzeba tylko uwierzyć w Tego, którego Bóg posłał.

Czytaj: biblia.gosc.pl