Mk 6, 30-34

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.

Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach.

A On rzekł do nich: „Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco!”. Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu… Mk 6,31

Jezus i apostołowie cały czas spędzali na głoszeniu słowa, uzdrawianiu, budowaniu wspólnoty Kościoła. Pracowali tak intensywnie, że nie mieli czasu na posiłek. To niejedzenie i nieodpoczywanie jest nam bliskie. Ale powodem naszej pracowitości nie zawsze jest pełnienie woli Boga. Dla apostołów to było priorytetem. Nie pracowali dla siebie, ale dla Boga i dla innych. Poruszający jest moment, kiedy Jezus prosi ich, by odpoczęli. A On sam zaczyna głosić i opiekować się tymi, którzy są jak zagubione owce. Dzisiejsze słowo jest okazją do zadania sobie pytania, czy to, czym tak bardzo jesteśmy zajęci, jest naprawdę dobre, służy innym i jest zgodne z wolą Boga. Czy potrafimy odpocząć? Jezus prosi: odpocznij i pozwól Mi działać. Odpoczynek przywraca harmonię w życiu.