Iz 60, 1-6

Powstań! Świeć, Jeruzalem, bo przyszło twe światło i chwała Pańska rozbłyska nad tobą (Iz 60,1)

Jest życie przed Jerozolimą i życie po Jerozolimie – mówił mi przed laty Paul Badde. Nie ukrywał, że jest jedną z licznych „ofiar” tzw. syndromu jerozolimskiego. Nie w tym sensie, w jakim rozumiał go izraelski psychiatra, dr Jair Bar-El, który w latach 80. XX wieku ukuł ten termin na określenie zachowań przypominających raczej obłęd niż zachwyt. Jeszcze wcześniej, bo w latach 30. objawy syndromu opisywał Heinz Hermann, powołując się na źródła średniowieczne, które mówiły o zjawisku, polegającym na tym, że odwiedzający Ziemię Świętą ludzie zaczynali wierzyć, że są postaciami biblijnymi… Nie, nie o obłęd tu chodzi. Tylko o poczucie, że jesteś u siebie. Bo każdy z nas pochodzi z Jerozolimy. 

„O Syjonie zaś będzie się mówić: »Każdy na nim się narodził«” – czytamy w Psalmie 87 (5a). Nie jest to najpiękniejsza stolica na świecie, a zarazem każdy, kto tu przyjeżdża, ma poczucie że to właśnie stolica świata. Nie Nowy Jork, nie Londyn czy Paryż, a dla chrześcijan nawet nie Rzym, tylko właśnie Jerozolima. Jeśli tutaj, jak wierzą Żydzi, Bóg z gliny ulepił człowieka, skoro tutaj dokonało się odkupienie całego rodzaju ludzkiego przez Jezusa Chrystusa i jeśli tutaj, jak wierzą niemal wszyscy, odbędzie się sąd ostateczny (nie bez powodu pod murami miasta znajduje się najdroższy cmentarz świata – każdy chce mieć „miejscówkę” jak najbliżej), to nic dziwnego, że wszystkie drogi duchowe muszą prowadzić nas do Jeruszalaim. Tam jesteśmy najbardziej u siebie.