Hbr 4,1-5.11

Tamtym słowo usłyszane nie było pomocne, gdyż nie łączyli się przez wiarę z tymi, którzy je usłyszeli. (Hbr 4, 2)

Niezwykle to ciekawe, że autor Listu do Hebrajczyków zamiast dosłownego „odpoczywania” używa w tekście słowa „szabatowanie”. A to zawsze coś więcej. Cisza, pogoda, pokój i wytchnienie – te cztery zawsze powinny towarzyszyć prawdziwemu odpoczywaniu, czy też „szabatowaniu” i odnosić się również do tego, czego oczekujemy w wieczności. Wieczne nic nierobienie? Wielu żartobliwie się już usiłowało wykłócać z taką wizją niebiańskiej szczęśliwości. I słusznie, bo oddać ją jakąkolwiek ziemską metaforą jest niemożliwym. Trwanie w obecności Boga oznacza więcej, niż w tym życiu jesteśmy w stanie pojąć, czy nawet sobie wyobrazić. Tak, jak Izraelici opuszczając Egipt nie wyobrażali sobie właściwie po co wyruszają w tak długą i trudną drogę. Popełnili zasadniczy błąd – „słowo usłyszane nie było (im) pomocne, gdyż nie łączyli się przez wiarę z tymi, którzy je usłyszeli”. Łączność w wierze z tymi, którzy usłyszeli Dobrą Nowinę wprost, to oczywiście wyzwanie, zwłaszcza po dwóch tysiącach lat istnienia Kościoła. Czy warto jednak szukać innych ścieżek, skoro i tak nie da się nimi wejść do odpoczynku?