Hbr 4, 12-16

Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz poddanego próbie pod każdym względem podobnie jak my,  z wyjątkiem grzechu. (Hbr 4, 15)

Człowiek poprzez ciało doświadcza chwil eksplozji siły oraz jej utraty, znikania w sobie. Siła mięśni i umysłu motywuje do działania, ale prędzej czy później nadejdzie zmęczenie ludzkiego materiału, a niejednokrotnie niemoc. O niebo łatwiej przylgnąć wtedy do kogoś, kto doświadczył próby słabości, niż do osoby, patrzącej na wyjawiony problem z czysto teoretycznej perspektywy. Spotkanie z Jezusem, człowiekiem z ciałem jak nasze, doświadczającym emocji jak nasze, jest spotkaniem współczującym (Hbr 4, 15). Jak każdy człowiek przeżył życie z granicznymi punktami – biologicznymi narodzinami i biologiczną śmiercią. Ktoś jak my, lecz bez grzechu. Słabość to jeszcze nie grzech. 

Dążąc do stanu szczęśliwości (jakkolwiek rozumianego), ludzie w każdym zakątku świata wypatrują tego, co żywe i co skuteczne. Wreszcie, przychodzi słowo Boże, które – jak dziś czytamy – jest żywe i skuteczne! I jeszcze – zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. (Hbr 4, 12) W Słowie napotykamy współczujące, przenikające spojrzenie Jezusa. W Słowie Boża moc uzbraja ludzką kruchość. W Słowie, które stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. (J 1,14)