1 J 1,1-4 

... cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce... (1J 1,1)

Zdawać by się mogło, że święty Jan chce przekonać czytających metodą empiryków. „Na doświadczenie”. „Widziałem”, „dotykałem” – więc nie mogę się mylić. Dodaje jeszcze słuch – „cośmy usłyszeli”. A przecież sporo już lat upłynęło od chwili, gdy Tomasz Apostoł z ust samego Jezusa usłyszał „błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”. 
Można oczywiście całkowicie zdać się na zmysły świętego Jana, można i przywołać nieobecnego w Wieczerniku Tomasza. Nie można jednak zaprzeczyć, że to sam Bóg szuka (i znajduje) różnych ścieżek by dotrzeć do nas, niedowiarków, z nowiną o Życiu, które „objawiło się”. Objawienie życia jest źródłem łączności, nie tylko z Bogiem, ale i z wszystkimi, którzy w nie uwierzyli. „Pan mój i Bóg mój” zawsze prowadzi do uznania w drugim człowieku brata, siostry, bliźniego. Kogoś „w łączności”, ponad podziałami i ponad wszystko to, co w chwilach kryzysu wydaje się trudne do uwierzenia. Moja wiara i twoja wiara istnieją razem, nie tylko obok siebie. Obyśmy w czasach gdy Boże Narodzenie sprowadza się do zimowych świąt potrafili się wzajemnie wesprzeć w wyznawaniu, że Słowo stało się Ciałem.