(Iz 35,1)

Niech się rozweselą pustynia i spieczona ziemia, niech się raduje step i niech rozkwitnie! (Iz 35,1)

To tylko słowa, a liczą się czyny. Tak zazwyczaj komentujemy wszelkie obietnice składane przez tych, którym zależy na zdobyciu naszego zaufania. Z wrodzoną podejrzliwością traktujemy daleko idące deklaracje. Mentalność „nie uwierzę, dopóki nie zobaczę” to też efekt naszej natury skażonej przez grzech. Bo przecież gdyby nie on, w sposób naturalny wierzylibyśmy sobie nawzajem i Bogu na słowo.

W dzisiejszym fragmencie z Księgi Izajasza gęsto od obietnic, które w zderzeniu z tym, co widzimy, wydają się niewykonalne. Nie ma w nas, przyznajmy, wiary, że „trysną zdroje wód na pustyni i strumienie na stepie; spieczona ziemia zmieni się w pojezierze, spragniony kraj w krynice wód; a badyle w kryjówkach, gdzie legały szakale – w trzcinę i sitowie”, nie dowierzamy, że „ustąpi smutek i wzdychanie”. Rzeczywistość dostępna zmysłami i doświadczana na co dzień zdaje się nie ułatwiać wiary w to, że Bóg może tego wszystkiego dokonać. Nie wierzymy Bogu na słowo, chcemy konkretów. Tymczasem, jak przekonuje Maria Miduch, doktor teologii w zakresie judaistyki i hermeneutyki biblijnej „w przestrzeni kształtowanej przez Biblię to właśnie dawar [czyli słowo – J.Dz.] będzie tym, czemu należy ufać, na czym należy się oprzeć. W żadnym wypadku nie można go zbagatelizować, usunąć na bok, dając pierwszeństwo temu, co widzą oczy lub czego dotykają ręce”. I dalej: „W myśl Biblii pierwsze słowo, jakie zostało wypowiedziane, to słowo samego Boga w akcie stworzenia. Nie można zaprzeczyć, że miało ono konkretne, widzialne efekty. To właśnie wypowiedziane w Księdze Rodzaju „niech się stanie” oraz wynik owych słów napełniły dawar znaczeniem konkretu”.

Niech się rozweselą…niech się radują…niech rozkwitnie… Same konkrety. Bo „niech się tak stanie” wypowiada Ten, dla którego słowo nie jest czczą obietnicą.