Ap 15, 1-4

Któż by się nie bał, o Panie, i nie uczcił Twojego imienia? (Ap 15,4)

Strach jest złym doradcą, mawiają. To prawda. Decyzje podejmowane z lęku niejednokrotnie wpędzają człowieka w prawdziwe tarapaty. Na lęku nie da się zbudować dobra. Z całą pewnością strach jest też, delikatnie mówiąc, nienajlepszą strategią w relacji z Bogiem. Gdyby na moją miłość ktoś odpowiedział lękiem, poczułabym się odrzucona. Nie trwogą splatamy naszą więź z Bogiem, ale miłością.

Miłością, która podziwia i czci. Miłością, która ufa Wszechwładnemu i zawsze opowiada się po Jego, czyli po właściwej, stronie. Miłością, która mówi: Nie bój się, On jest święty, jest z tobą. Miłością, która jest mocna, bo Ukochany jest Zwycięzcą najgorszych lęków, duchowych ciemności, wszystkich sił, które źle nam życzą. Miłością, którą w nas z czułością tworzy łagodny Baranek, Chrystus, który oddał za nas życie. Czegóż tu się bać, gdy Ten, przed którym padają na twarz narody, jest zawsze po mojej stronie?