Flm 7-20

Bracie, doznałem wielkiej radości i pociechy z powodu twojej miłości, jako że serca świętych otrzymały od ciebie pokrzepienie. (Flm 7)

Bardzo dotyka mnie to zdanie. Po pierwsze Paweł nazywa grono swoich współpracowników „świętymi”. To powszechna narracja starożytnego Kościoła, w którym sformułowanie „obcowanie świętych” oznaczało zgromadzenie chrześcijan, a nie „rozmowę z zaświatami”. Co się z nami stało, skoro słyszymy w tym słowie nutę bezczelności? Czy spotkanie wspólnoty, w której się formuję, mógłbym rozpocząć słowami: „Witamy wszystkich świętych, którzy przyszli na niedzielną modlitwę”? 

„Pierwsza Modlitwa Eucharystyczna, czytana zazwyczaj w czasie świąt wymienia Linusa, Kleta, Klemensa, Sykstusa, ale nie precyzuje ich urzędów! To są pierwsi święci i to jest istota rzeczy! Kościół budowany jest i wzrasta na świętych, pamięta o nich, naśladuje ich” – wyjaśnia ks. dr Przemysław Marek Szewczyk.

Paweł pisze o tym, że nawet tacy ewangelizatorzy, jak on, Apostoł Narodów, potrzebują pokrzepienia i pocieszenia. To dlatego nasi prezbiterzy, czy biskupi tak często proszą nas o modlitwę w ich intencji. I nie jest to pusty frazes. Czekają na westchnienie, czy słowa pociechy współczesnego Filemona. Obecność, dobre słowo, empatia naprawdę podnoszą. Ileż razy już tego doświadczyłem!