2 J 4-9

Każdy, kto wybiega zbytnio naprzód, a nie trwa w nauce Chrystusa, ten nie ma Boga (2 J 9) 

Niezwykle to ciekawe, że święty Jan pisze o „zbytnim wybieganiu naprzód”. Mogłoby to oznaczać, że jakoś tam wybiegać można, ale nie należy tego robić „zbytnio”. I my w sumie rozumiemy, co to oznacza, zwłaszcza chyba osoby wychowane w tradycyjnie śląskim sznycie, w którym kładziono nacisk na to, żeby się „nie wyrychlać” (nie znaczy to „wychylać”, raczej właśnie „wybiegać wprzód”). No dobrze, ale po co właściwie Jan to pisze? Po co w kontekście bardzo konkretnej teologii (nawiązuje przecież do cielesności Jezusa Chrystusa!) przestrzega przed tym „wyrychlaniem”? Być może po to, by chrześcijanie uczyli się żyć chwilą obecną, w pełni wykorzystując dar czasu, jaki został im podarowany w epoce, w której żyją i w miejscu, w którym ich Pan Bóg postawił? Miłość, która polega na tym „byśmy się wzajemnie miłowali” polega właśnie na tym: nie na mrzonkach i planowaniu, jak będę kochał za godzinę. Raczej na bardzo uważnym trwaniu w teraźniejszości. Bo okazja do kochania bliźniego zawsze jest jedna i niepowtarzalna.